Cywilna ludność stolicy od pierwszego dnia wojny włączyła się aktywnie w jej obronę. Już 6 września powołana zostaje Straż Obywatelska z Januszem Regulskim na czele. W jakimś sensie zastępuje ona organy porządkowe, jej liczebność szybko przekracza pięć tysięcy osób. W atmosferze powszechnego entuzjazmu do 9 września zorganizowano w mieście 17 batalionów piechoty ( w tym dwa pułki „Obrony Pragi” dowodzone przez Stanisława Miliana i Stefana Kotowskiego) z 64 działami i 36 lekkimi czołgami. Z przypadkowo odkrytej w „forcie Bema” artylerii utworzono 11 baterii ochotniczych.
Dowództwo Obrony Warszawy ulokowało się na ulicy Nowy Świat 69, kierował nim Generał Czuma. To jemu przypisuje się słynny rozkaz „ Z zajętych stanowisk nie ma odwrotu i na nich giniemy!!”z 8 września kiedy to pojawiła się informacja o podchodzeniu pod miasto około 600 niemieckich czołgów. Pierwsze bezpośrednie walki o Warszawę rozpoczęły się właśnie tego dnia, w późnych godzinach popołudniowych. Siedem czołgów 4 Dywizji Pancernej generała Reinharda zaatakowało o 17.20 zewnętrzne linie obrony na Okęciu. U wylotu ulicy Grójeckiej nadziały się na punkt obrony porucznika K.Orłowskiego, składający się plutonu strzeleckiego i kompani dział przeciwpancernych skrytej za drewnianą barykadą. Trzy niemieckiego czołgi zostały uszkodzone i zaobserwowano jak zostały odciągnięte na tyły.
W tym samym czasie w eter zostaje nadany następujący komunikat skierowany do mieszkańców „Wróg u bram miasta. Wszyscy do budowy barykad na ulicach Warszawy. Mężczyźni zdolni do noszenia broni i młodzież mają opuścić miasto”. Niemcy wydają w świat komunikat o tym iż Warszawa, stolica Polski została zajęta. W nocy rozpoczyna się obstrzał miasta, ludzie są przerażeni.
