Było takie miejsce w Warszawie które jednało przedstawicieli różnych warstw społecznych. Tam można było spotkać menela z Powiśla i profesora uniwersytetu. Warszawa ma także takie oblicze.
Dawno, dawno temu, między jezdniami Wisłostrady, w okolicach nowego BUWu oraz wydziału prawa Uniwersytetu Warszawskiego, była sobie słynna knajpa „Rybitwa”, zwana czule „Rybką” lub „U Teresy”. Powstała w latach sześćdziesiątych. Żulernia ta jakich mało, jednała ludzi różnych klas społecznych, jak powiedziałby Anglik. Meneli z Powiśla, profesorów UW, bezrobotnych, oprychów wszelkiej maści , studentów oblewającymi zdane lub nie zdane egzaminy, łączyło hasło dumnie epatujące z baru „KTO NIE PIJE TEN KAPUJE”.
Alkohole, czyli głównie Królewskie, wraz z kaszanką czy kiełbasą były tam w wyjątkowo przystępnej cenie. Barmanka, Pani Tereska, dziesiątki lat dbała o dobre samopoczucie klientów. Rybitwa która była areną niezliczonych bójek, awantur i porachunków nocnej Warszawy, wielokrotnie była podpalana, niszczona, dewastowana. Lecz zawsze powstała z popiołów i znowu można było w niej pić w najlepsze.
"Starzy" bywalcy tej knajpy dostawali piwo w kuflach, "nowi" w szklankach. Od tych którzy zapuścili korzenie w Rybitwie, słyszałem iż drzewiej można tam było uraczyć się wieloma rodzajami ryb smażonych. Rybitwa była jedną z ostatnich knajp ze "szlaku orlich gniazd" (Rybitwa, Mewa, Albatros, Żagielek etc.). Rybitwę zamordowali urzędnicy miejscy podnosząc czynsz z 1,6 do 9 tys. miesięcznie!
Niestety dziś wspomnienie o niej zostało już tylko w pamięci jej wiernych bywalców. Były podejmowane nieskuteczne próby reaktywacji Rybitwy. Życie Warszawy tak skwitowało zjawiskowość Rybitwy „Knajpa już nieistniejąca - kto nie wie, nie był, nie pił, ten nie zrozumie nigdy. Nie ma co nawet tłumaczyć.”
