On 50 latek po rozwodzie i przejściach, ona młoda 28 latka i społeczność, w której przyszło im egzystować. Niby miasto lewicowo głosujące, więc powinno być tolerancyjne, jednak pokątne spojrzenia i uśmieszki, które ich spotykają mącą idyllę powieściowej znajomości. Kogo oni bardziej potępiają w swych analizach, które bazują na zazdrosnych spojrzeniach? Jego, żę rujnuje życie młodej kobiecie, która może zbłądziła, miała chwilę słabości, która on wykorzystał, czy może jednak ją, że mimo tylu młodych dała się uwieść strszemu od siebie i to o całe 22 lata? On zdaje się być w lepszej sutuacji, wyrwał młodą kobietę, co jest marzeniem każdego faceta w tym wieku. Czy zdaje sobie jednak sprawę z odpowiedzialności, czy oprócz niewątpliwie pięknych chwil, jest u niego czas na refleksję nad wspólną przyszłością, czy tylko korzysta z teraźniejszości rozkoszując się jej wdziękami?
Czy taka różnica wieku partnerów powinna nas bulwersować, czy raczej patrzymy na takie związki z przymróżeniem oka?
Czasy się zmieniają, jeszcze 30 lat temu ogromne wrażenie zrobił na mnie francuski film o romansie dojrzałej kobiety z nastoletnim chłopcem. Romans był piękny,a sam film jakby przełamywał pewne, dość mocno zakorzenione w ówczesnym polskim społeczeństwie stereotypy. Wtedy po kinie krążyły szepty dezaprobaty i uśmieszki, oraz żarciki dowcipasów puszczających wodzę fantazji, zastępującej scenariusz.
Dziś, 30 lat po tamtym filmie ulica reaguje podobnie, więc może jednak konserwatywne podejście do szeroko pojętych obyczajów dalej pozostanie domeną naszej tożsamości i to mimo deklaratywnej lewicowości.
