W Europie entuzjazm. Putin „przerżnął”. Taki – zdaje się – ton pobrzmiewa w komentarzach po niedzielnych wyborach parlamentarnych w Rosji. Tymczasem sprawa jest znacznie bardziej złożona. Rozbudzone nadzieje na to, że kraj ten zrzuca z siebie jarzmo postsowieckiej sterowanej „demokracji suwerennej” są chyba przedwczesne.
Oczywiście teraz jest głośno o zamieszkach wokół fałszowania wyborów. O tym, że społeczeństwo zaczyna wyrażać dezaprobatę z powodu bieżącej sytuacji gospodarczej, bo przecież Rosja również odczuwa skutki kryzysu. Ilustracją spadku poparcia dla obecnego obozu władzy jest niedawne wydarzenie z udziałem rosyjskiego premiera. Po zwycięstwie w pojedynku MMA Fiodora Jemieljanienki nad Jeffem Monsonem w Moskwie, na ring wyszedł Putin, aby pogratulować rodakowi sukcesu. Tymczasem przywitały go gwizdy i buczenie, które ucichły dopiero wtedy, gdy szef rządu skończył mówić.
Trudno uwierzyć w to, że rosyjscy miłośnicy MMA stanowią elektorat prozachodniej, demokratycznej opozycji. Mamy tu raczej do czynienia z rodzajem kiboli. Ich negatywny stosunek wobec Putina nie jest chyba podyktowany ograniczaniem praw obywatelskich. To prędzej wyraz rozczarowania sytuacją gospodarczą. Okazuje się bowiem, że mechanizmy gospodarki ekstensywnej opartej na sprzedaży ropy i gazu zaczynają zawodzić.
Mało tego, jeśli rosyjscy miłośnicy MMA mają jakieś poglądy polityczne, to jest to raczej postsowiecka mieszanka imperialnej dumy, populizmu i dopiero rodzącego się na gruzach ZSRR rosyjskiego nacjonalizmu.
Niczego dobrego taka sytuacja nie zwiastuje. Oczywiście teraz w grę wchodzą rozmaite egzotyczne koalicje – jak w przypadku „liberała” Kasparowa z „nacbolem” Limonowem – bo reżim putinowski jednoczy jego wrogów. Tym niemniej na dłuższą metę zwolennicy poważnych istotnych zmian w Rosji są wciąż skutecznie powstrzymywani przez system, który doskonale się reprodukuje.
