O praworządności mówią wszyscy od zwykłych zjadaczy chleba po dygnitarzy państw, Unii Europejskiej i instytucji praw człowieka.
Z żalem postrzegam, że ta podniosła, narracja o praworządności to brzydki populizm w wielu obszarach stosunków społecznych ogłupiający opinię publiczną.
Do takiego wniosku prowadzi reportaż w GW /8 sierpień2023/ pt. „Eksmisja na klasztornej ziemi” autorstwa Angeliki Pitoń.
Tytuł i wprowadzenie do tej publikacji ma na celu wywołać u czytelnika poczucie niechęci do zakonu wspólnoty katolickiej /Bernardyni/ konsekwentnie obrzydzanej przez piewców współczesnej cywilizacji populizmu. Brzmi to tak:
Tytuł reportażu: „EKSMISJA NA KLASZTORNEJ ZIEMI”
A tak recytuje autorka stan faktyczny pewnej historii lokatorskiego sporu :
• Aktorzy sporu: Pan Zbigniew – lokator w domu klasztornym
• Klasztor Bernardynów – właściciel domu
Akt I. W latach 70-tych zakonnicy użyczyli dom mieszkalny rodzicom pana Zbigniewa, którzy pracowali dla kościoła (ojciec był kierowcą i elektrykiem, matka pracowała w pralni i recepcji). Kiedy oboje zmarli, klasztor rozpoczął proces odzyskiwania działki na której stał dom kierując sprawę do sądu /jak mówi "Wyborczej" pan Zbigniew/.
Akt II. Spór trwał do 2022r. Ostatecznie zapadł prawomocny wyrok sądowy. Ten w październiku 2021 roku uznał rację księży, a rok później podtrzymała ją krakowska apelacja. Sąd wezwał pana Zbigniewa do natychmiastowego opuszczenia domu, pokrycia kosztów sądowych i jednocześnie zdecydował o nieprzyznaniu mu prawa do starania się o lokal socjalny, gdyż ma stałą pracę (jest kierowcą). Ponieważ pan Zbigniew się nie wyprowadził, jesienią zeszłego roku odwiedził go komornik i wyeksmitował „biednego lokatora”. Trudno więc mówić o nagłości zaskoczenia lokatora tym finałem sporu.
Akt. III. Narzekanie p. Zygmunta: Odkąd dowiedziałem się, że dom będzie trzeba opuścić, zacząłem budować swój własny. Ale trwa to wszystko dłużej, niż myślałem. Cztery lata czekałem, aż dostanę zgodę na przekwalifikowanie działki rolnej na budowlaną. Potem był covid, o budowie nie mogło być mowy. Dziś dom stoi już zadaszony, ma wprawione okna, podpinam elektrykę. Potrzebuję pół roku, żeby skończyć tam prace i móc się wprowadzić. Jak człowiek, do miejsca, w którym jest kuchnia i miejsce do spania. Oferowałem, że będę księżom płacił czynsz, tak jak teraz płacę im za prąd. Ale oni w ogóle nie chcą ze mną rozmawiać. Wszyscy mnie unikają, wyłączają telefony, mówią, że nie mają czasu. Traktują mnie jak intruza, choć przecież ja całe życie w tym kościele spędziłem. Gdzie ich miłosierdzie, zwykłe ludzkie podejście? - mówił pan Zbigniew.
Akt IV. Finał: Zamykam ten rozdział, staram się wszystkie swoje siły i nerwy przekuć w jak najszybsze wykończenie domu. Swojego, prawdziwego, z którego nikt mnie nie wyrzuci – ucina Zbigniew.
www,Eksmisja pana Zbigniewa. Doprowadzili do niej właściciele budynku - bernardyni z klasztoru w Kalwarii Zebrzydowskiej (wyborcza.pl)
Koniec sprawy. Na zdrowy rozsądek jest to przykład praworządności państwa, głęboko /za głęboko/ zatroskanego sprawiedliwym rozstrzygnięciem stron sporu. W tej trosce /ironia/ dochodzono do sprawiedliwościcałe ćwierć wieku.
Pani Angelika Pitoń pisząc w antykatolickim „natchnieniu” o bezduszności Bernardynów nieświadomie wykazała ich nieomal benedyktyńską cierpliwość.
A co ma do tego populizm? Tylko to, że ideolog populizmu świadomie przeinacza fakty w imię założonej tezy dla satysfakcji wyznawców idei, której publicysta sprzyja.
Pani Pytoń opisując tę eksmisję bezmyślnie posłużyła się przykładem eksmisji Cwaniaczka, który 30 lat pasożytował na mieniu Bernardynów strojąc się w piórka ofiary „bezdusznego” Zakonu. A przecież ofiarą był właśnie Zakon, co mimo woli sama autorka wykazała w obszernym reportażu.
Oto kolejny dowód, że populizm to trucizna społeczna.
