National Geographic zachował się bardzo ładnie. Smoleńscy wyznawcy muszą w końcu zdać sobie sprawę z faktu, że ich zdanie naprawdę nie interesuje nikogo na świecie.
Producenci ACI postarali się, by w filmie padło jak najmniej słów mogących być dla Polaków obraźliwymi. Stąd „elitarna załoga“, choć jej elitarność podważał nawet sam Jarosław Kaczyński, oskarżając rząd, iż ten „dał“ jego bratu niedoświadczonego pilota. Stąd cały ten epizod z wieżą kontrolną, która w gruncie rzeczy odgrywała bardzo poślednią rolę w całym zajściu.
Bardzo mało powiedziano o Gruzji. Zupełnie pominięto fakt, że Kaczyńskiego nie cierpiało ¾ polskiego społeczeństwa. W zamian pokazano tłumy gapiów zgromadzonych na warszawskich ulicach, twierdząc, że to opłakujący prezydenta.
Zupełnie pominięto kwestie, które nas najbardziej kompromitowały, czyli szefa największej polskiej partii opozycyjnej bredzącego o zbrodni, Macierewicza, było, nie było postać w polskiej polityce rozpoznawalną, nagłaśniającego meaconing i hel. Zlitowano się nad wyznawcami teorii spiskowych nazywając ich tak, jak należy. Czyli wyznawcami teorii spiskowych. Ale bez podawania nazwisk, czy instytucji. Nie powiedziano, że brat prezydenta dzięki Smoleńskowi nieomal sam został prezydentem i od prawie trzech lat stepuje na zaszytej głęboko pod wawelską posadzką trumnie. Ani że jego córka przekonana o zamachu wyłudziła potężne pieniądze o państwa polskiego.
Najbardziej rozczarowywać musi fakt, że ani razu nie pokazano Jarosława Kaczyńskiego. A więc nie tylko bezpieka w stanie wojennym, ale nawet Kanadyjczycy z National Geographic nie uważali go za postać interesującą.
Film miał swoje uproszczenia. Każdy, kto oglądał przynajmniej jeszcze jeden odcinek, ten wie, jaki jest format serialu. Umieram ze śmiechu, jak Pereira pałuje się na Twitterze nad tym, jak to NG kłamie, bo przecież „wieża była dużo gorsza”. On i jemu podobni zupełnie nie rozumieją, że „Air Crash Investigations” to nie proza Wańkowicza, który opisywał nawet z której strony ucho miał kubek z kawą akurat przezeń spożywaną.
Zresztą, śledzenie Twittera podczas emisji było naprawdę zabawne. Pereira dostał szału i piany. Albo piany i szału. Twittował dosłownie każde jedno zdanie. Jeszcze bardziej popisał się Rybitzky, który najpierw napisał, że w dupie ma ten film, po czym zorientowawszy się, że wszyscy mają w dupie to, że on ma to w dupie, zaczął komentować niemal na równi z portugalskim Polakiem.
Skala hejtu wobec NG jest porażająca. Przewidziałem to zresztą trzy teksty temu pisząc, że oto nadciąga nowy wróg. Jakże tępym trzeba być, by nie rozumieć, że to, co obejrzeliśmy, jest filmem rozrywkowym? Bazującym na pewnych uproszczeniach. Oglądać to będą ludzie w 170 krajach, z czego obywatelom 169 z nich straszliwie jest wszystko jedno kto zginął. Oni kompletnie gdzieś mają Polskę i Polaków. I jakiegoś Kaczyńskiego. To nie jest film o polityce. To jest film o samolotach. O wypadkach. I o dochodzeniach. I to dokładnie pokazano. Samolot. Wypadek. Dochodzenie. Ja wiem, że naszych prawicowych fanatyków nauczono, że kłamać można zawsze i każdemu, ale niech mi ktoś do diabła wytłumaczy, co miał pokazać NG? Jeżeli na dworze jest śnieg i zrobię film o sniegu, to zostanę znienawidzony przez tych wszystkich, którzy woleliby, żeby było lato? Ot, nasza polska, kompletnie niezrównoważona prawica.
Pisowcy we wszelkich odmianach twierdzą, że są prześladowani przez media głównego nurtu. Ale dziś na własne oczy przekonaliśmy się, na czym owo prześladowanie polega. Nie pokazujecie tak, jak my chcemy? Nie chcecie kłamać, tak jak my kłamiemy? No to my was nienawidzimy, bo wy nas prześladujecie”.
O rany, obrazić się na National Geographic. To mniej więcej tak dojrzałe, jak Pereira kiedy mu podrośnie wąsik. Wprawdzie trzeba przyzać, że ten ciągły płacz nie dodaje mu męskości. Ale cóż, ostatecznie stał się przeciez ikoną poskiej szloch-prawicy.
Twitter
