O ubiegłorocznych, dawno minionych kwiatach zapominamy najpóźniej wtedy, gdy wiosną, tak jak teraz, rozkwitają nowe. Kolejne, świeże i cieszące nas swym pięknem, niepowtarzalnej i kruchej nowości. Ich młode płatki, wychylone ciekawie ku słońcu, dają nam cieszyć się dawno oczekiwaną porą roku. Wreszcie. Widzimy, jak cieszą się z nami. Z życia. I mimo iż wiedzieliśmy, że pora ta w końcu nadejdzie, to gdy znowu się staje, zamieramy przed nią oczarowani. Znowu inaczej i co roku od nowa.
O zwiędłych i suchych, przerażająco smutnych liściach naszych dębów pod koniec kwietnia opowiadamy jeszcze trzy tygodnie temu naszym nowym sąsiadom, że nie, nie uschły wcale. Ale... nie bardzo wierzą nam wtedy w to, co mówimy, ich twarze. My wiemy. A teraz i dzisiaj, teraz nasze młode dęby śmieją się, jak co roku do nas swą świeżością nagle pojawiających się, młodych, nowych, tegorocznych liści. Już lub dopiero, są znowu. I znowu będą. Aż do następnej wiosny.
* * *
O tym co było i co zamknęła bezpowrotnie i na zawsze śmierć znanych nam blisko osób zapominać powinniśmy, jak o zimie. Co złe odejść powinno najpóźniej wtedy, gdy śmierć się stała. Po niej nic nie będzie już ważne, skoro stało się minione. Było, dziś już nieważne, jakie. Teraz nadeszła przecież pora wybaczenia, zapomnienia i nowego początku. Kwiaty i liście roślin wiedzą o tym doskonale. A my...
My często tkwimy. W naszych zadrach, wspomnieniach, wyrzutach i żalach. Tak, jakby po zimie w naszym życiu nie mogła także nadejść wiosna. Czasami nieśmiała, czasami szalona, nawet głośna i wesoła. Nie, nie zawsze jest łatwa i prosta. Bywa targana wiatrami, wichurami, deszczami i mrozem. I jak w tym roku przymrozkami. Ale jest. W przyrodzie. A w życiu....
* * *
Moim bliskim, znajomym, rodzinie
dedykuję
