Na wysepce kilka metrów od nas wyleguje się dwumetrowy krokodyl. Przez dłuższą chwilę mam wrażenie, że to tylko atrapa. Tracę złudzenia, gdy groźny stwór leniwie robi kilka kroków do przodu.
W sadzawce, nad powierzchnią której stoi nasz pomost-bar pływa kilka nieco większych okazów. W brudno-zielonej wodzie widać tylko ich łby. Ale ta niewielka sadzawka to komercyjna atrakcja dla turystów, więc barmanka, która podawała nam piwo, za namową dodatkowych cedi (tak nazywa się ghańska waluta) sięga po długi patyk i ochłapy tłustego mięsa. Razem idziemy nad brzeg. W tym samym kierunku, jakby przeczuwając co się zdarzy, zmierza też jeden z lokatorów akwenu.
Cały spektakl trwa zaledwie krótka chwilę. Kawałki mięsa błyskawicznie znikają w krokodylej paszczy. Chcę zrobić choć kilka fotek i przyjrzeć się z bliska potężnemu gadowi, staram się przy tym nie osunąć ze śliskiego brzegu. Nawet przypadkowe zamoczenie nóg w takim towarzystwie może mieć przykre konsekwencje. Na brzegu jesteśmy bezpieczni. Wyjście na ląd uniemożliwiają zwierzętom samochodowe opony.
Groźnie wyglądające krokodyle to nie jedyna atrakcja tego miejsca. Kolejną jest ogromna kolonia żółto-czarnych niewielkich ptaków, które jazgoczą nieprawdopodobnie i kotłują się nad drzewami. Jak udało mi się później ustalić były to wikłacze, ptaszki z rodziny wróbli, jakże różne pod względem barwy upierzenia od ich znanych w Polsce kuzynów.
Wieczorem, po powrocie do Akry spotykamy się w restauracji z Gotzonem, Belgiem od kilku lat pracującym w Ghanie. Pytam go co sadzi o steku z krokodylego ogona, który znajduję w karcie. Gotzon zdecydowanie mi nie poleca tego dania. Dziś żałuję, że go posłuchałem. Kulinarną ciekawość zaspokoję dopiero następnym razem w Afryce. To jeden z wielu powodów by tam powrócić.
