Pisałem kilka dni temu o Święcie Dziękczynienia, cytując czytania, jakie w USA mamy w tym dniu na Mszy Świętej. Ale w Kościele Powszechnym dzisiaj jest zwykły dzień i są zupełnie inne czytania. Ze Starego Testamentu "przerabiamy" teraz Księgę Daniela i dzisiejszy fragment mówi o kolejnym, niezwykłym wydarzeniu z życia tego proroka.
Jak zapewne pamiętacie, Daniel, arystokrata żydowski, został uprowadzony do niewoli w Babilonii. Tam miał być przyuczony do służby na dworze króla Nabuchodonozora. Dwukrotnie wytłumaczył znaczenie snów królowi. Oskarżony o to, że nie chce oddawać czci złotemu posągowi, został wrzucony w ogień wraz ze swymi towarzyszami, ale Bóg uchronił ich od niechybnej śmierci. Dzięki temu sam król przekonał się, że Bóg Daniela jest Bogiem Prawdziwym:
Dlatego wydaję rozkaz, by bez względu na przynależność narodową, rodową czy język, każdy, kto by wypowiedział bluźnierstwo przeciw Bogu Szadraka, Meszaka i Abed-Nega, został rozerwany w kawałki, a dom jego żeby stał się rumowiskiem. Bo nie ma innego Boga, który by mógł zapewnić ratunek, jak Ten. Król Nabuchodonozor do wszystkich narodów, pokoleń, języków, mieszkających po całej ziemi: Obyście zaznali wielkiego pokoju! Spodobało mi się oznajmić znaki i cuda, jakie Najwyższy Bóg dla mnie uczynił. Jak wielkie są Jego znaki, jak potężne Jego cuda! Jego królestwo jest wiecznym królestwem, a panowanie Jego przez wszystkie pokolenia. (Dn 3,96, 98-100)
Całkiem nieźle, jak na zachowanie tego, który nas zniewolił. Może to jakaś wskazówka dla nas, malej wiary, jak należy ewangelizować Europę.
Następca Nabuchodonozora, Baltazar, zobaczył tajemnicze słowa napisane na ścianie, które wyjaśnił mu Daniel. Sprawdziły się one tej samej nocy, gdy Babilon uległ Medom i Persom i królem został Dariusz:
Dariusz zaś, Med, liczący sześćdziesiąt dwa lata, otrzymał królestwo. Spodobało się ustanowić Dariuszowi nad państwem stu dwudziestu satrapów, którzy mieli przebywać w całym królestwie, nad nimi zaś trzech zwierzchników - jednym z nich był Daniel - którym satrapowie składali sprawozdania, by nie obciążać króla. Daniel zaś przewyższał zwierzchników i satrapów, posiadał bowiem niezwykłego ducha. Król zamierzał ustanowić go nad całym królestwem. (Dn 6, 1-4)
To oczywiście wzbudziło zazdrość innych i uknuli pewien plan. Namówili króla, by wydał dekret, że każdy, kto w najbliższych 30 dniach będzie się modlił do innych bogów niż on sam, będzie wrzucony do jaskini lwów. Król dekret wydał, a wtedy oskarżono Daniela o złamanie tego prawa. Daniel oczywiście konsekwentnie modlił się jedynie do Boga Prawdziwego, Boga Jahwe.
Król się bardzo zmartwił, ale prawo musiał wypełnić. Jednak uwierzył on, że ten Bóg Daniela ciągle go może uratować. I tu dochodzimy do dzisiejszych czytań:
Mężowie podbiegli gromadnie i znaleźli Daniela modlącego się i wzywającego Boga. Udali się więc i powiedzieli do króla w sprawie zakazu królewskiego: Czy nie kazałeś, królu, ogłosić dekretu, że ktokolwiek prosiłby w ciągu trzydziestu dni o coś jakiegokolwiek boga lub człowieka poza tobą, ma być wrzucony do jaskini lwów? W odpowiedzi król rzekł: Sprawę rozstrzygnięto według nienaruszalnego prawa Medów i Persów. Na to odpowiedzieli zwracając się do króla: Daniel, ten mąż spośród uprowadzonych z Judy, nie liczy się z tobą, królu, ani z zakazem wydanym przez ciebie. Trzy razy dziennie odmawia swoje modlitwy. Gdy król usłyszał te słowa, ogarnął go smutek, postanowił uratować Daniela i aż do zachodu słońca usiłował znaleźć sposób, by go ocalić. Lecz ludzie ci pospieszyli gromadnie do króla, mówiąc: Wiedz, królu, że zgodnie z prawem Medów i Persów żaden zakaz ani dekret wydany przez króla nie może być odwołany. Wtedy król wydał rozkaz, by sprowadzono Daniela i wrzucono do jaskini lwów. Król zwrócił się do Daniela i rzekł: Twój Bóg, któremu tak wytrwale służysz, uratuje cię. Przyniesiono kamień i zatoczono na otwór jaskini lwów. Król zapieczętował go swoją pieczęcią i pieczęcią swych możnowładców, aby nic nie uległo zmianie w sprawie Daniela. Następnie król odszedł do swego pałacu i pościł przez noc, nie kazał wprowadzać do siebie nałożnic, a sen odszedł od niego. Król wstał o świcie i udał się spiesznie do jaskini lwów. Gdy był blisko jaskini, wołał do Daniela głosem pełnym bólu: Danielu, sługo żyjącego Boga, czy Bóg, któremu służysz tak wytrwale, mógł cię wybawić od lwów? Wtedy Daniel odpowiedział królowi: Królu, żyj wiecznie! Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszczę lwom; nie wyrządziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; a także wobec ciebie nie uczyniłem nic złego. Uradował się z tego król i rozkazał wydobyć Daniela z jaskini lwów; nie znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu. (Dn 6, 12-24)
Ja chciałbym zwrócić uwagę na ten fragment: "Następnie król odszedł do swego pałacu ipościł przez noc, nie kazał wprowadzać do siebie nałożnic, a sen odszedł od niego." Zbliża się Adwent, okres, który historycznie był okresem obchodzonym bardzo podobnie do czasu Wielkiego Postu. Dziś pozostał nam jedynie kolor szat liturgicznych, a atmosferę Adwentu nakręcają nam sklepy i reklamy telewizyjne, puszczając w kółko amerykańskie świąteczne melodie. Jakby okres Bożego Narodzenia zaczynał się teraz. Jedynie Kościoły Wschodnie nie zatraciły tego postnego znaczenia okresu Adwentu. I warto by pamiętać o tym, że teraz jest czas czekania. A król Dariusz pokazuje nam, jak wiele można wybłagać u Boga modlitwą i postem.
Przypominamy sobie, że Lud Wybrany cztery tysiące lat czekał na przyjście Mesjasza, co symbolizują cztery tygodnie Adwentu i przypominamy sobie, że i my teraz czekamy na powtórne przyjście Pana Jezusa, w chwale i mocy. Na przyjście Króla Wszechświata i Sprawiedliwego Sędziego. Na świętowanie przyjdzie czas, mamy na to 40 dni, od Bożego Narodzenia do Ofiarowania Pańskiego. Teraz jest czas postu.
A ci, którzy spiskowali, ponieśli zasłużoną karę. Król nakazał ich wrzucić do jaskini lwów, które wcale nie były łagodnymi kociakami. Połamały im kości, zanim dolecieli na dno jaskini. Dariusz nakazał także w swym królestwie czcić Boga Daniela"
Na rozkaz króla przyprowadzono mężów, którzy oskarżyli Daniela, i wrzucono do jaskini lwów ich samych, ich dzieci i żony. Nim jeszcze wpadli na dno jaskini, pochwyciły ich lwy i zmiażdżyły ich kości. Król Dariusz napisał do wszystkich narodów, ludów i języków, zamieszkałych po całej ziemi: Wasz pokój niech będzie wielki! Wydaję niniejszym dekret, by na całym obszarze mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela. Bo On jest Bogiem żyjącym i trwa na wieki. On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów. (Dn 6, 25-28)
Gdy sobie przypominam, jak nasz Papież, błogosławiony Jan Paweł Wielki, powtarzał, że Polska jest częścią Europy i że powinna do niej należeć, nie mogę się pozbyć wrażenia, że musiał on myśleć o nas jak o takich "Danielach w Babilonie". My powinniśmy stać się świadkami Ewangelii. My możemy odmienić Europę. Skoro Daniel mógł odmienić serce Nabuchodonozora i Dariusza, to dlaczego nie my? Chyba tylko dlatego, że my nie mamy takich serc jak Daniel. Dlatego, że nasza wiara jest słaba. dlatego, że zarzuciliśmy odwieczne praktyki postów, dlatego, że nawet z modlitwą mamy problemy. Brakuje nam na nią czasu, gdy tymczasem powinno to być dla nas najważniejsze.
Zbliża się okres Adwentu, przemyślmy to sobie wszystko. Zachęcam jednak, także siebie, by przemyśleć to w stosunku do własnej osoby. Bo my jesteśmy doskonali w poprawianiu innych. Mamy sto pomysłów na to, jak zmienić naszych współmałżonków, naszego biskupa, polityków, dziennikarzy, rodaków, przyjaciół i wrogów. Myślę, że nadszedł czas, by przemyśleć, jak zmienić samego siebie.
