Jarosław Gowin, powoli wyrasta na lidera środowiska konserwatystów, rozproszonego dziś w wielu ugrupowaniach. Kiedy mimo braku merytorycznego przygotowania kandydata, Donald Tusk powołał go na stanowisko ministra sprawiedliwości, wydawało się, że jest to element podstępnego planu premiera. Wrzucenie na barki wewnętrznego recenzenta poczynań rządu ciężaru, którego ten nie da rady udźwignąć, miało osłabić jego wpływy w partii. Tymczasem, Gowin niespodziewanie wciąż wzmacnia swoją pozycję. Energicznie zaangażował się w projekt deregulacji, co przyniosło mu sporo popularności ponad podziałami partyjnymi, a jednocześnie wcale nie zrezygnował z roli recenzenta. Z wyżyn ministerialnego fotela jego głos odrębny brzmi jeszcze donośniej. Tak było, gdy skrytykował wniosek PO o Trybunał Stanu dla Jarosława Kaczyńskiego i Zbigniewa Ziobro, kiedy poparł projekt klubowego kolegi w sprawie klauzuli sumienia dla farmaceutów, a także wtedy, gdy sprzeciwił się ratyfikacji konwencji Rady Europy o zwalczaniu przemocy wobec kobiet.
Dalsze osłabienie Platformy przy jednoczesnym wzmocnieniu Gowina, może zaowocować nowym projektem politycznym. Byłaby to kolejna próba zagospodarowania przestrzeni politycznej między PO i PiS, której niestety nie potrafi zająć PJN. Sondaż CBOS-u sprzed dwóch dni, pośrednio potwierdza moją tezę o tym, że taka przestrzeń faktycznie jest. Wynika z niego, iż 15% ankietowanych uważa, że to PJN najlepiej wyraża ich interesy i poglądy. Potencjał więc istnieje, trzeba tylko umiejętnie go wykorzystać. Jeśli nie PJN, być może zrobi to Gowin. Zwłaszcza, że ma dziś najsilniejszy mandat do tego, by skupić wokół siebie polityków o konserwatywnych poglądach.
I tu zaczyna się mój problem. Od dawna wspieram projekt budowy konserwatywno-liberalnego ugrupowania na prawicy, ale mam poważne wątpliwości, czy taką formację zbuduje Jarosław Gowin. Na dobrą sprawę, trudno nawet określić jakie poglądy ekonomiczne ma obecny minister sprawiedliwości. Miałem nadzieję, że centrum tworzenia tego projektu jednak stanowić będą Kowal, Migalski i Poncyliusz. W PJN, podoba mi się oparcie liberalnego programu gospodarczego na fundamencie tradycyjnych wartości, ale bez przesadnego eksponowania kwestii światopoglądowych. Wiodąca rola Gowina oznacza przesunięcie akcentów i dominację problemów ideowych nad sprawami gospodarczymi. Takie odwrócenie proporcji, przypomina mi sposób funkcjonowania w polityce Marka Jurka, którego nie jestem admiratorem. Uważam, że koncentracja na sprawach światopoglądowych przekreśla możliwość zbudowania nowoczesnej formacji prawicowej. Poza tym, istotnie ogranicza potencjał wyborczy i niebezpiecznie zbliża do PiS-u i Solidarnej Polski. Szacunek dla tradycyjnych wartości to jedno, a uczynienie z nich głównej osi prowadzonej polityki to drugie. Obawiam się więc, że oblicze formacji stworzonej przez Jarosława Gowina może być dość odległe od mojej wizji konserwatywno-liberalnej prawicy.
Hipokrytes
