Przed chwilą smażyłem sobie placki ziemniaczane. Z woreczka. Jak na pierwszy raz całkiem, całkiem. Prokurując te pożywne jedzenie (z woreczka) przypomniałem sobie, że dziś ( właściwie to już wczoraj) jest 4 czerwca. Właśnie w tych minutach mija 18 lat od jednej z najbardziej haniebnych chwil w historii Polski po 1989 r. Nocą z 4 na 5 czerwca 1992 r. doszło do obalenia (bo odwołaniem tego nie sposób nazwać) rządu premiera Jana Olszewskiego. Zaczęło się niewinnie, od wniosku, złożonego kilka dni wcześniej przez Janusza Korwina – Mikke, dotyczącego ujawnienia listy osób, które w latach Peerelu – że użyję tego ładnego eufemizmu – „współpracowały” ze Służbą Bezpieczeństwa. Wniosek, wydawało by się, powinien zyskać powszechny aplauz poselskiej braci. Wszak był to już Sejm I kadencji, nie ten, pochodzący z wyborów 4 i 18 czerwca 1989 r., a więc kontraktowy i niedemokratyczny, ale wybrany już uczciwie w wolnej Polsce jesienią 1991 r. Niestety, stało się inaczej. Listy ujawniono. Tak się złożyło, że numerem jeden na tej liście, zwaną później listą Macierewicza, był nasz narodowy skarb, ówczesny Prezydent Rzeczypospolitej Lech Wałęsa. To z jego inspiracji doszło do upadku gabinetu Olszewskiego. Jedna ze scen „Nocnej zmiany” ukazuje całą plejadę naszych „narodowych autorytetów” : Geremka, Mazowieckiego, Wałęsę, Tuska, siedzących przy stole i liczących głosy. Gdy doliczyli się większości, zeszli na sejmową salę i odwołali rząd, nie dopuszczając do dalszych konsekwencji ujawnienia tej listy. Prawda, jak wiemy, boli. Ta scena została później wykpiona przez Kazika i Kult w piosence „Lewy czerwcowy”.
Dlaczego dzisiaj do tego wracam? Myślę, że warto wiedzieć, jak zachowywali się kiedyś ci, którzy dziś mienią się autorytetami, mędrcami, przywódcami, mężami stanu. Warto zobaczyć, jak w ową czerwcową noc zdusili w zarodku możliwość dekomunizacji, odejścia od tego bardzo niewdzięcznego balastu. Stało się inaczej, ale warto o tym wiedzieć.
