Ach te sumienie niewdzięczne (bardzo ważne)

Prądem rzeki obojętnej niesiony w morza strony,

Pochłaniałem zapach wody mętnej od wspomnień;

Na cel swój wzięły dziwne myśli, niczym wrony

Mnie, wszystko to, co we mnie i co o mnie.

Nie dbałem o ich krzyki gniewne i pytań esy,

Ja, dźwigacz sumienia, niech je porwą diabli!

Gdy noc nad wodami wreszcie scichły rwetesy,

Jak chciałem, zmęczony, jak statek bez żagli.

Morze wściekłych kołysań przypływów, odpływów,

Ten szum fal nad falami dalszy niż brzegi rodzinne,

Biegłem do dom myślami wśród skrzypów i dziwów

Przez półwyspy wzięte faktom przez bezdroża płynne.

Przebudzenie świadomości niczym wir powietrzny.

Z całej swej mocy jak korek tańczyło na fali,

W której druidzi kołowrót widzą ofiar wieczny

Nie tęskniąc do mdłych opiat znikłych w oddali.

I znowu smak wspomnień, niby jabłek kwaśnych,

Morza zieleń w mą stesknioną wdarła się łupinę,

Uniosłem ster, kotwicę, stosy lin grubaśnych

I zmyłem myśli wstrętne i win plamy sine.

I odtąd kąpię się w wielkiej pieśni Morza,

Przesycony gwiazdami, pięknymi jak muzyka,

Pożegnałem toń zrdadną, jak ruskie bezdroża

I wiem kiedy Bóg Ojciec oko przymyka.

Stan Kubik – immortel :)