Bank - instytucja, która marmury zawdzięcza klientom.
„To z naszych oszczędności te marmury” - częsty tekst klientów banków. Prawdziwy? Prawdziwy. Moje pytanie: Dlaczego powyższe stwierdzenie pada tylko w stosunku do instytucji finansowych? Kolejne pytanie: Dlaczego wchodząc do Biedronki, czy innego sklepu osiedlowego nie pada zdanie: „To z naszych oszczędności, dochodów te kafle, półki i ogólnie wygląd”? Dla mnie odpowiedź jest prosta, nie jest krótka.
Jeszcze nie tak dawno, 12 - 13 lat temu większość banków nie pobierała opłat i prowizji od wielu usług. Natomiast te, które bank pobierał były tak niskie, a oprocentowanie na rachunkach bieżących na tyle wysokie, że klienci nie zwracali na nie uwagi. Niewiarygodne?
Oprocentowanie na zwykłym bieżącym rachunku, wówczas jeszcze w każdym banku nazywanym ror (rachunek oszczędnościowo - rozliczeniowy), środków pieniężnych a’vista (ach, jak to brzmi, a tak naprawdę chodzi o kasę, gotówkę, szmal) wynosiło od 7% do 9%. Na zwykłym koncie. Lokaty? Od 10% do 20%. I była wisienka na torcie - brak podatku od odsetek, czyli belkowego. Przy takim oprocentowaniu, te drobne opłaty były niczym.
Ta sytuacja powodowała, że ludzie traktowali bank, jak instytucję dobroczynną, która daje pieniądze za to że trzymamy w niej pieniądze.
Często, największym zrzędom mówiłem: „Przyjdą jeszcze czasy, że będzie Pan / Pani / Państwo cieszyć się z uzyskania na lokacie negocjowanej (kwota minimum 100 000,00 złociszy), oprocentowania jednocyfrowego np. 7%”. Kwitowali to: „ Dobry żart". I co? Jest jeszcze gorzej. W tej chwili lokaty mają ok.4%. Oczywiście jeszcze odjąć musimy podatek od zysków 19%.
W momencie obniżek stóp procentowych, a tym samym obniżek oprocentowania lokat oraz wprowadzania opłat i prowizji za każdą pierdołę, okazało się, że „dopłacamy do interesu”.
Bank nie jest instytucją charytatywną. Za swoje usługi pobiera opłaty i prowizje. Wysokość stóp procentowych to powód złudzenia „dobroczynności” banków.
No właśnie powód złudzenia...
imprezawrc
