wszystko, co jest nadto, człeku szkodzi.
Małe-ć to słówko, lecz każdy obaczy,
Jako jest mądre i jak wiele znaczy.
Nadto spoczynku moc osłabia duszy;
Nadto hałasów często ją ogłuszy.
Nadto obrotów cudze drze szkatuły;
Nadto spokojny — gnuśny i nieczuły.
Nadto kochania często rozum miesza;
Nadto lekarskich proszków śmierć przyśpiesza.
Nadto subtelny dowcip oszukiwa;
Nadto surowy pan tyranem bywa.
Nadto skrzętności łakomstwem się zowie;
Nadto odważni — często zuchwalcowie.
Nadto dóbr — ciężar wielki; a kto liczy
Nadto honorów, ma stan niewolniczy.
Nadto rozkoszy łacno w grób wprawuje;
Nadto rozumu często rozum psuje.
Nadto ufności w zgubę nas wprowadza;
Nadto otwarte serce siebie zdradza.
Nadto obietnic rzadko się uiści.
Nadto kto zbiera, nigdy nie skorzyści.
Nadto mówiący zawsze się wygada.
Nadto żartować z kogo — pewna zwada.
Nadto powagi hardości jest znakiem;
Nadto gdyś dobry, nazwą cię prostakiem.
Nadto ulegać komu — poniżenie;
Nadto wykwintów czynić — obrzydzenie.
Nadto czytania od świata oddala;
Nadto mądrości, a przecież zniewala.
Nadto sukcesów i sodówa w głowie;
Nadto bąbelków i lądujesz w rowie.
Nadto fejsbuka robi mętlik w głowie;
Nadto poglądów to szkodliwie mrowie.
