Czarny humor, poczucie humoru niebezpiecznie zbliżające się do granic dobrego smaku, zaczepiające niekiedy o chamski dowcip. Pytanie tylko czy zawsze ono jest złe, jest czymś niepożądanym?
Ktoś mi kiedyś powiedział, że tego rodzaju satyrę traktuje jako odskocznię od zakłamania wszechogarniającej poprawności politycznej. Sądzę, że miał on trochę racji – jeżeli potraktuje się czarny humor przez palce, nie śmiertelnie poważnie i na serio, jako swawolny, abstrakcyjny dowcip, od potrzewki uznając go jako frywolny żart, to nie będzie w tym raczej nic złego. Taka krótka chwila, aby podejść do siebie i otoczenia na luzie i z dużym dystansem, pochłonąć się na minutkę w oparach przyjemnego i pozytywnego absurdu.
Co innego, gdy jest już to w zamyśle złośliwe i obraźliwe, i jego zamiarem jest poniżenie i zdyskredytowanie obiektu ,, dowcipasa’’. Wtedy jest to chamstwo, buta, parszywość, nie mająca nic wspólnego z dawką dobrego humoru, satyrą.
