Jak zgodnie twierdzą znawcy tematu metafizyczna powieść Yanna Martela „Życie Pi” była niemożliwa do sfilmowania. Stąd też za ekranizację Hollywood zabrało się dobrych kilkanaście lat po premierze bestsellerowej książki. Wybór padł na Anga Lee i tej decyzji trzeba bardzo mocno przyklasnąć.
Problemów z adaptacją „Życia Pi” pojawia się bez liku. Jest to powieść właściwie pozbawiona akcji. Większość emocji czy zdarzeń ukrytych jest w rozważaniach głównego bohatera Piscine’a Molitora Patela, zwanego Pi, który po katastrofie na morzu ląduje na jednej szalupie ratunkowej z towarzyszem niespotykanym, a w takich warunkach wyjątkowo niepożądanym – tygrysem o imieniu Richard Parker. Olbrzymie brawa dla Anga Lee należą się głównie za to, że potrafił w formie pięknego filmu fabularnego ująć także myśli Pi. Z jednej strony bardzo duży nacisk położył na stronę wizualną filmu, która tworzy bardzo wysublimowane tło opowieści.
„Życie Pi” to pod względem wizualnym jeden z najpiękniej nakręconych i zmontowanych filmów w całej historii światowej kinematografii. Feeria barw i kolorów, które mieszają się na ekranie z najbardziej inteligentnym, unikatowymi ujęciami kamery Claudio Mirandy (Oskar murowany!) jest oszałamiająca. Ujęcia na morzu, w których bardzo dobrze widać użycie technologii 3d, zapierają dech w piersiach.
Lee, jako trzeci po Cameronie i Scorsese, udowodnił, że efekty trójwymiarowe mogę w filmie nie tylko wyostrzać kolory, ale także po prostu tworzyć magię obrazu i kreować go na nowo. „Życie Pi” to więc z jednej strony spektakl audiowizualny okraszony dodatkowo wspaniałą, nominowaną do Oskara muzyką Michaela Danny. Nie jest jednak tak, że poza ładnym opakowaniem, nic nie pozostaje w środku. Lee jest zbyt sprawnym, zbyt doświadczonym reżyserem, żeby do tego dopuścić. Jest oczywiście świadomy, że nie można odpowiedzieć w tego typu wizualnie nastawionym filmie na wszystkie pytania o sens życia, wiary.
Cała recenzja dostępna na kalejdoskopie
