Uroczysta gala lub bal, a gwiazda w powyciąganym swetrze, z piórami na głowie, w prześwitach albo półnaga. Brak wyczucia czy chęć zwrócenia na siebie uwagi? Czy ubraniowy savoir vivre jest już passé?
- Niektóre kobiety zamiast się elegancko ubrać, przebierają się w jakieś koszmarne stroje i malują jak do cyrku. Im bardziej przesadzisz, tym większa szansa, że twoje zdjęcie pojawi się później w mediach – mówi dziennikarka z Warszawy, która co roku bawi się na Balu Dziennikarzy. Po tegorocznym balu media obiegły zdjęcia Moniki Olejnik z zielonymi piórami na głowie. Inną bohaterką fotorelacji z balu była jego stała bywalczyni, 75-letnia bizneswoman Halina Perek.
W styczniu pisarz Zygmunt Miłoszewski swoim wyglądem wywołał krytyczne komentarze, gdy na gali rozdania Paszportów „Polityki” w Teatrze Wielkim w obecności prezydenta RP odebrał nagrodę ubrany w dżinsy i wymiętą koszulę.
„Źle nie oznacza jednak niemodnie, niezgodnie z figurą, lub – pal sześć – wiekiem. Źle oznacza niestosownie do okazji. A okazję tworzą: renoma uroczystości, prestiż miejsca, ranga gości” – pisze na swoim blogu Michał Zaczyński, dziennikarz, zastępca redaktora naczelnego magazynu modowego “Fashion Magazine”. „Elity (…) kompletnie przestały dbać o formę. (…) bylejakość, której tak bardzo starają się unikać w swojej twórczości, zupełnie im w publicznym życiu nie przeszkadza; poniekąd są jej propagatorami”. „Przecież można tworzyć wartościową sztukę, a przy okazji wyglądać jak człowiek. Gdyby, chociaż swoim niezgodnym z zasadami strojem manifestowali jakiś bunt. Ale jaki to bunt w dżinsach czy tiulowej bluzeczce?” – pyta retorycznie.
- To jest nonszalancja, bez kultury kompletnie. Niektóre osoby uważają, że jeśli są artystami, takimi odmieńcami, to im wypada wszystko. A tym czasem wypada im dokładnie tyle samo, co nam. Jakaś kultura i dress code powinien w takich miejscach jak teatr, opera czy filharmonia obowiązywać – mówi Salonowi24 Dorota Wróblewska, promotor mody kultury i sztuki.
Jej zdaniem, sposób ubierania się to rzecz wychowania i tego, co wyniosło się z domu. – Z jednej strony ludzie są leniwi, z drugiej uważają się już za takich outsiderów, że nic nie muszą i to jest błąd. Dlaczego tak jest? My się zmieniliśmy jako społeczeństwo, ludzie się zmienili. Teraz są inne priorytety, nikt nie uczy młodzieży, nie wychowuje. Ja byłam uczona pewnej kindersztuby, od zachowania przy stole, po wyjście z domu – tłumaczy Wróblewska.
Jednocześnie przestrzega, przed uogólnianiem, bo nie wszyscy podążają za taką tendencją. - Jest część osób, która potrafi się zachować, potrafi się ubrać. Nie mówię tu o przebraniu, a o ubraniu, które pasuje odpowiednio do danej okazji. Należy też patrzeć na grupę. W grupie artystów, grafików, zawsze od lat panowała jakaś taka nonszalancja, każdy z nich był indywidualistą, wyglądał, tak jak chciał wyglądać, nie podporządkowywał się – mówi. - Wolę naturalnego artystę w dżinsach i w jakiejś tam causalowej marynarce na gali, niż faceta, który wyjdzie w błyszczących legginsach i z piórami na głowie.
- Media spowodowały to, że nieważne, co ludzie mają w głowie, co mają do powiedzenia, co reprezentują zawodowo i jak są przygotowani, ważne jest, jak wyglądają. Udowodnił to pisarz Michał Witkowski. Przez wiele lat nikt nie zwracał na niego uwagi. Nagle facet zakłada pióra i jest kimś i wszyscy o tym piszą – zauważa promotorka mody. I dodaje: prasa, telewizja i Internet spowodowały, że ludzie za bardzo koncentrują się na stroju i za bardzo chcą zwrócić na siebie uwagę. Doszło do tego, że ubranie jest narzędziem PR-owym.
Mówi się, że „nie szata zdobi człowieka”, ale też „Jak cię widzą, tak cię piszą”. Które jest bliższe prawdy? Czy powinniśmy uczyć się i przestrzegać ubraniowego savoire-vivre’u czy może nie jest on już tak ważny w dzisiejszym liberalnym świecie?
