Nasi drodzy libełałowie z niezwykle sympatycznym panem Donaldem na czele od pewnego czasu zaczynają stosować sprawdzoną metodę Joseph’a Goebbels’a, która wieszczy, że kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą. Ten sam „filozof kłamstwa” stwierdził, że im większe jest kłamstwo, tym łatwiej ludzie w nie uwierzą.
Takim wielkim kłamstwem, powtarzanym wielokrotnie jest sprawa emerytur. Jaśnie panujący nam premier próbuje nam wmówić, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych to bank, a przeniesienie części składki emerytalnej z tzw. drugiego filaru do pierwszego nie ma znaczenia dla emeryta, a jeśli tak, to tylko na jego korzyść. Ani premier Tusk, ani minister Rostowski, ani doradca premiera Michał Boni nie są idiotami, choć robią wszystko, żebyśmy w to uwierzyli. Na szczęście do tysiąca jeszcze daleko, więc póki co ich wywody prawdą –jeszcze - nie są.
Rząd próbuje ratować finanse państwa, co jest bardzo dobrym objawem, ponieważ w ten sposób władza przyznaje, że problem istnieje i go zauważa. Ale sposób jego rozwiązania jest godny potępienia. Tutaj również Donald Tusk miał skąd brać inspirację, jednak mam wrażenie, że wybór wzoru do naśladowania również jest co najmniej wątpliwy. Taki ruch w Polsce został poczyniony w 1948 r., kiedy wydano dekret o Obowiązku Społecznego Oszczędzania. System oparty o Społeczny Fundusz Oszczędzania polegał na wpłacaniu do niego składek, które można było wykorzystać po przejściu na emeryturę. Można było wykorzystać, ale na cel społeczny, czyli nikt ze składkowiczów tych pieniędzy nie powąchał.
Dzisiaj rząd, proponując stypendystom ZUS swoją „reformę”, robi dokładnie to samo: przesuwa pieniądze z OFE, gdzie fizycznie były gromadzone, inwestowane i przy odrobinie szczęścia pomnażane (i dalej będą, tylko w mocno ograniczonym stopniu) do ZUS, gdzie są gromadzone tylko po to, żeby je rozdystrybuować. Równie dobrze moglibyśmy „wpłacać” pieniądze na poczcie.
Recepta na taką politykę jest jedna: przyszły emerycie, łap się trzeciego filara!
