Wolny rynek i konkurencja nader często w dyskursie publicznym bywają oskarżane o odzieranie pospolitych ludzi z godności. Nieprzypadkowo przecież jeden z liderów formacji lewicowej (ten wołający „mniej teczek, więcej tornistrów”) przyrównał projekt zmian w prawie pracowniczym do powrotu do „kanibalistycznego kapitalizmu”. Przytaknął mu frontman innej, rzekomo prawicowej partii, znany w całej Polsce budowniczy dworców kolejowych.
Jest jednak dokładnie odwrotnie. Niektórym może się to wydać nieprawdopodobne, ale to monopolizacja rodzi sytuacje groteskowe. Z jedną z nich zetknąłem się w ostatnim tygodniu, chcąc wysłać wylicytowany na allegro przedmiot za pośrednictwem prywatnego operatora pocztowego, który z olbrzymim trudem przebija się na zmonopolizowany przez Pocztę Polską rynek. Niestety dla mnie waga przesyłki nie przekraczała narzuconych przez ustawodawcę 50 gram (swoją drogę, szkoda, że nie wyznaczono tego limitu na 3 kilogramy albo w ogóle nie ustalono, że wszystkie listy i paczki mogą być wysyłane tylko poprzez PP…), więc wybierając prywatną firmę zostałem zmuszony do dociążenia koperty różnymi kartonikami…
W tej paradoksalnej sytuacji, gdy państwo posiada monopol w takich dziedzinach jak przesyłki pocztowe czy przewozy kolejowe, trudno zaczynać dyskusję, czy sprywatyzowane powinny zostać np. szkolnictwo.
Ciekawe jak długo jeszcze będę rzucał bluzgami w stronę telewizora, gdy zobaczę rzecznika Poczty tłumaczącego wysokie koszty jej funkcjonowania?
