Jarosław Kaczyński z pewnością jest postacią wybitną. Na różnych poziomach zasługuje jednak na inną ocenę. Abstrahuję w tej notce od osądów czysto ludzkich, koncentrując się wyłącznie na ocenie Jarosława Kaczyńskiego jako polityka.
Najlepiej wypada na poziomie strategicznym. Z wyprzedzeniem dostrzega bowiem odległe niebezpieczeństwa i zagrożenia, długoterminowe cele i metody ich osiągania. Jego przeciwnicy mieli po drugiej stronie tylko jedną podobną postać, już nieżyjącą, tj. śp. prof. Bronisława Geremka. Obaj posiedli umiejętność ogarniania olbrzymich ilości informacji i antycypowania na ich podstawie zdarzeń przyszłych. Jarosława Kaczyńskiego można nie cierpieć, można nie podzielać jego poglądów, ale moim zdaniem trzeba być wybitnie zaślepionym, aby ignorować jego analizy polityczne na poziomie strategicznym. Praktycznie bowiem każda długoterminowa analiza polityczna Jarosława Kaczyńskiego (liczona na lata i kadencje) sprawdza się po jakimś czasie.
Gorzej wypada Jarosław Kaczyński na poziomie taktycznym, gdy trzeba zacząć przekuwać długoterminowe cele strategiczne w mniejsze. Na tym poziomie znajdują się np. sojusze wyborcze. Tutaj do końca życia będą mu wypominać sojusz z Samoobroną i LPR, choć ocena tej decyzji Jarosława Kaczyńskiego wcale nie jest jednoznaczna przy uwzględnieniu panujących wówczas warunków brzegowych. Nie da się bowiem ekstrapolować rzeczywistości i wszyscy mądrale, którzy podejmowaliby w swoim mniemaniu lepsze decyzje, padają plackiem, gdy przyjdzie im dokonać poważnej analizy możliwości koalicyjnych w roku 2005 w pryzmacie stanu polskiej demokracji w latach 1989-2005.
Moim zdaniem najgorzej wypada Jarosław Kaczyński na poziomie operacyjnym, gdy trzeba przejść do szczegółów, a zwłaszcza przydzielić bardzo konkretnych ludzi do bardzo konkretnych zadań. Tutaj, niestety, zaczynają wychodzić jego wady charakteru. Z jednej strony ogólna nieufność, zaś z drugiej przecenianie możliwości tych ludzi, do których ma zaufanie lub do których przekonali go ci, do których zaufanie już posiadł. Tak było w czasach PC, tak jest i teraz w PiS. Stąd różne Kaczmarki czy Kluzik-Rostkowskie.
Konkludując, mimo swoich wad Jarosław Kaczyński to postać wybitna i z pewnością przejdzie do historii Polski w dobrym tego słowa znaczeniu. Niezależnie od powyższych ocen muszę napisać, że nie przypominam sobie polityka, na którym wielokrotnie powieszono wszystkie psy, obsobaczono, opluto, pomówiono i zniesławiono, a który ciągle byłby na topie. W tym aspekcie nie mają racji ci, którzy twierdzą, że to słaby polityk, bo przegrał pięć razy pod rząd wybory. Jeśli mimo wszystko on i jego partia ciągle są w czołówce, a przeciwnicy ciągle się ich boją, to jest to olbrzymi sukces osobisty Jarosława Kaczyńskiego. Podobnie bowiem jak w sporcie, oprócz samego wyniku trzeba sprawiedliwie ocenić warunki, w jakich został on osiągnięty. Zaś krytycy i malkontenci zawsze mogą założyć partię i wykazać, że Jarosław Kaczyński jest mały, a oni wielcy. Przypominam jedynie, że tacy już byli. Poza wspomnianymi zaliczam do nich Janusza Palikota, który zjadł wszystkie rozumy i obecnie pada z niestrawności czy Marka Migalskiego, który chciał być lepszą wersją Jarosława Kaczyńskiego, a okazał się gorszą Joanną w spodniach.
