Mądrość zaszumi koroną swych gałęzi, obdarzy kojącym cieniem - gdy gorączka niezrozumienia.
Mądrości mają w sobie coś sezonowego, ciśnienie soków rozsadza kształt pnia, kora niedawnego obsypuje się bezwiednie wokół..
Wciąż jest mądrością, ale już doświadczoną, przepracowaną, wykorzystaną.
Że na jutro też? Cóż...
Nie spulchni jej proces zapomnienia, ale pełniejsza wersja tu znaczenie mieć jedynie może.
Słyszę jak nabiera swej żywotności.
Słoje dotykają mych dni.
Nagie konary też mówią.
Mniej filuternie, mniej zaczepnie - ale są nieustającym procesem.
Pojmowania. Meblowania.
Pośpiech przechodnia pozamiata.
Fala roszczeń na parkingach, w kolejkach, w intymności knajp, w których gasną wyznania..
Kluczyk w bebechach stacyjki.
Mijane stacje z paliwem to odrębne kraje - czeka tam zawsze inna historia.
Dni lejącego się litrami alkoholu, w ciszy, w pomyłkach, dezercji od samych siebie - przelewa się i nasienie.
Czasem z życiem w ostatniej kropli.
Przepędzeni kiedyś przez kretynkę... wtulamy się jednak w pień mądrości rozpoznanej.
Tak jak jeszcze kogoś nie widzisz, a już wiesz.
Bezgłos jego ramion, konary hołdu nie przeniosą przez nitki szos, ale delikatnie rozbiera z ignorancji. A ból niewiedzy wyczesze delikatnie cierpliwością mego w sobie rozpoznania.
Nasienie śniegu mnie topi.
Migające roszczenia z rozbitymi karoseriami.
Kobiece uda naznaczone połyskującą grawitacją chwilę temu obecnego.
Wolność w przyjmowaniu świata, i siebie w nim.
Roszczenia nie znają mego imienia.
I tylko w tym bez lęku - dobrodziejstwo z pnia poznania.
Bo jeszcze nie zrozumienia, które kilka chwil potem przygarnie iluminacją.
