Nie zliczę godzin, które spędziłem ogryzając paznokcie podczas meczów Radwańskiej. Ćwierćfinały, półfinały - rok za rokiem, tytaniczne, niekończące się odyseje, nieprawdopodobne powroty z 1:5 na 7:5 i tym podobne.
Owszem Agnieszka była wirtuozką, ale i uosobieniem tenisa kobiecego w epoce postawnych panien o niemal męskich sylwetkach, które wyrąbywały sobie puchary atomowymi uderzeniami z głębi kortu.
Ich zwycięstwa były oczywiste, przegrane - niezrozumiałe, zwłaszcza z Radwańską, która zawsze potrafiła te bomby dojść i odesłać piłkę omdlewającym lobem, aż za którymś razem sfrustrowana Szarapowa czy Azarenko pakowała ją prosto w siatę.
Przyznaję nie do końca satysfakcjonował mnie jako widza ten styl wygrywania, ale innego nie było.
W końcu epoka Agnieszki dobiegła kresu i z pewną ulgą zrezygnowałem z abonowania Eurosportu, nie doczekawszy się przez dziesięć lat - niestety - zwycięstwa w wielkim szlemie.
Toksyczna relacja z Isią sprawiła, że z daleka trzymałem się od Igi Świątek, w obawie, że zabierze mi kawał życia, a niekoniecznie nagrodzi najważniejszymi laurami.
Jakże się myliłem...
Finał Rolanda Garrosa zupełnie nie przypominał epopeji z udziałem Radwańskiej. Pierwszy raz czułem, że moc jest z nami. Moc i precyzja. Iga weszła jak po swoje, bez większych wahań rozstrzelała faworytkę, a i tak był podobno jej najtrudniejszy mecz w turnieju.
W godzinę dwadzieścia dostałem, to, na co nie mogłem doczekać się lat dziesięć z okładem.
Największa niespodzianka od upadku komunizmu, chyba.
Zauważam pewną analogię z Małyszem, który nigdy nie zdobył mistrzostwa olimpijskiego i kiedy zwątpiliśmy, czy w ogóle doczekamy, przyszedł Stoch i napchał złotych medali jak Cygan w torbę, pardon my French.
Póki co ustawiam talerz na Eurosport, przypominam, że dostępny gratis z satelity Astra, po niemiecku.
Coś mi mówi, że to nieostatni blitzkrieg Świątek.
