Norwegia żegna piękną zimą i dziwnym zwyczajem, którego nie zaobserwowałem wcześniej. Ubrana w niebieski uniform dziewczyna wędruje chodnikiem i wygrywa na trąbce melodię. Za nią, gęsiego podąża sznureczek dziewczyn i wszystkie mają tajemnicze uśmiechy. Niektórzy przechodnie, szczególnie kobiety, także uśmiechają się i biją brawo. Może o ślub chodzi?

Chciałem przygodę, to ją mam. A uważaj czego chcesz, bo możesz to dostać! Znalazłem jakieś zaciszne miejsce w tym szalonym Bangkoku dla rozpoczęcia jej opisywania. Tajska rodzina, ewidentnie gospodarze tego przytulnego miejsca, gdzie pływają wielkie ryby w akwarium, szemrze fontanna, wita jedynego gościa uśmiechami i serwują mi jakieś gigantyczne krewetki, na kiełkach, orzechach i makaronie sojowym. Mają piwo, które marzyło mi się w hotelu gdzie go nie serwują, ruszyłem więc na poszukiwanie miejsca spełniającego kilka warunków na raz, a nie jest to łatwe: wi-fi, piwo, otwarta przestrzeń do palenia i jedzenie. Uwaga reklamuję: tajskie piwo Chang, doskonałe. Dostałem w samolocie i niesłychanie mi zasmakowało, bardziej niż wiele europejskich.

Elegancka Tajka trzyma pieska na poduszeczce, walczę pałeczkami z pancerzami 2 wielkich krewetek i modlę się do swojego chorego żołądka, który codziennie protestuje aby dziś dał mi spokój.  Ale kuchnię tajską, w tym tłuste, o dziwnym, maślanym smaku krewetki znosi bez oporów. To chyba rzeczywiście prawda, że jest zdrowsza.

Po przygodach z ważnością paszportu (bo do Tajlandii i Birmy musi być ważny minimum 6 miesięcy), wystąpiłem w Oslo o paszport tymczasowy w trybie przyspieszonym. Konsulat zażądał ważnego powodu, zatem wypisałem piękny dokument błagający władze polskie o udzielenie wszelkiej niezbędnej pomocy i dałem w pracy do podbicia i podpisania w firmie. Dzięki temu w 3 dni dostałem paszport tymczasowy. Jednocześnie jednak byłem świadkiem przykrej sceny gdzie załamana dziewczyna przyszła do polskiego konsulatu pytając co ma zrobić po wypadku w pracy i została odesłana z kwitkiem, że taka pomoc nie jest w konsulacie świadczona.

A potem zaczęły się przygody. Szef wysyła ponaglające listy: do Birmy, do Birmy. To układam plan: przeskok do Tajlandii w niedzielę, wiza przyspieszona do Birmy i wizyta w tajskim oddziale firmy w poniedziałek, we wtorek przelot do Birmy. Polska nie ma możliwości wizy „on-arrival” w Birmie, a jak na złość mają taką możliwość Chiny czy Norwegia. Stąd planuję 2 dni w Bangkoku.

Plany zaczynają sypać się wkrótce. Szybka podróż ekspresem na lotnisko w Oslo przez ośnieżone pola i piękne białe lasy. I pierwszą niemiłą niespodzianką gotują Norwegowie. „A gdzie ma pan bilet powrotny?”. „Nie mam, bo następny lot mam wykupiony do Birmy, a nie wiem dokładnie kiedy wracam”. „A wizę do Birmy pan ma?”. „Nie, bo będę załatwiać dopiero w Bangkoku”. „Wobec tego nie może pan lecieć” – czuję jak wzbiera we mnie panika i wściekłość. „Jak to?”. „Nie dostanie pan wizy do Tajlandii bez biletu powrotnego lub wizy tranzytowej”. I patrzy dziewczyna z wyrazem automatu i dodaje „ostatnio zawrócili jednego człowieka”. Do odlotu godzina. Szybko myślę – firma mi nie przepuści drugiego „spieprzonego” biletu do Tajlandii, bo pierwszy przepadł z powodu niedostatecznej ważności paszportu. Pędzę na stanowisko Norwegian – „dajcie mi najtańszy bilet Bangkok – Oslo w przeciągu miesiąca”. Mieli jakiś prawie dokładnie za miesiąc ale i tak tani nie był. Biorę i pędzę, tym razem dziewczyna mnie przepuszcza. „Będzie pan go musiał pokazać w Bangkoku” – dodaje.

Do odlotu pół godziny a do stanowiska paszportowego gigantyczne kolejki: no tak, coś ewidentnie nie chce abym poleciał. Okazuje się jednak że ogromna liczba osób oczekuje na ten sam przelot. Stoi: „Air Thai” – gigantyczny. Z powodu jego gigantyczności będą go jeszcze odśnieżać i odladzać przez 45 minut. W środku tajska załoga wita pokłonami , a wnętrze samolotu robi duże wrażenie. Leżanki i stoliki w klasie biznes, a nawet w ekonomicznej indywidualne ekrany do oglądania filmów, poduszki, koce. Ponad 70 rzędów – przyzwyczajony do samolocików na trasach europejskich jestem pod dużym wrażeniem.

Jedno mnie zaczyna powoli martwić – przymusowy zakup biletu poważnie naruszył mój podróżny budżet.

Nad Pskowem podają doskonały posiłek, potem serwują drinki, jeden za drugim, z czego chętnie korzysta sąsiad aż do wywołania w końcu odmowy wydania kolejnego koniaku. No tak, wystarczy Norwegów spuścić ze smyczy to już szaleją. Potem zanurzam się w świecie filmów i funduję sobie dziwaczne wrażenia w postaci 2 gigantycznych tajskich filmów historycznych po 3 godziny każdy. Historia dzieje się w czasach wielkiego królestwa Birmy, którego bystry i wojowniczy władca rozgrywa między sobą królewsta Ayutha (za pisownię nie ręczę, podobnie jak nie zapamiętałem imion) i kilka innych (odpowiedniki Tajlandii, Kambodży i kilku innych) i bierze jako zakładnika syna króla Ayuthy czyli Syjamu,dzisiaj Tajlandii. Syn uczony jest przez buddyjskiego mnicha i przeżywa szereg przygód, z których część jest dziwaczna – np hoduje doskonałego koguta bojowego, co wywołuje słuszny niesmak buddyjskiego mnicha. Film pełen jest buńczucznych zapowiedzi typu „nie złamią nas, bo jesteśmy Syjamczykami”.  Jeden z dialogów: „nie cieszę się że umierasz, mimo że jesteś konkurencyjnym księciem i nie moją krwią. Obaj jesteśmy Syjamczykami i to jest najważniejsze! Syjamczycy nie powinni walczyć między sobą”. Umierający konkurent zdumiony odpowiada: „jaka mądra myśl! Dlaczego sam na to nie wpadłem? Z tą myślą mogę umrzeć spokojny”. Po śmierci króla Birmy, młody książę odbywa krwawą wojnę z przeważającymi siłami birmańskimi, trup ściele się gęsto, Birmańczycy dysponują europejską kawalerią, a smutny mnich buddyjski odprawia modlitwy, nie protestując jednak przeciwko koniecznemu złu. Jak wytłumaczył mi pewien buddysta – to nie jest tak że Buddyści nie walczą. Walczą kiedy trzeba, tak dobrze jak tylko potrafią, jednak grzechem jest walka z nienawiścią. Pod koniec zniesmaczony wysokobudżetową rzezią i XIX wiecznymi hasłami nacjonalistycznymi o wielkości Syjamu wyłączam to 6 godzinne dzieło, prezentujące najwyraźniej etnogenezę Tajlandii. Patrzę na mapę gdzie się znajdujemy i po raz pierwszy czuję dreszcz niepokoju. Tuż na lewo Himalaje: Annapurna, Mount Everest pojawiają się na interaktywnej mapie. Gdzieś w dole za chwilę Kalkuta – przyglądam się obcej mapie – to się dzieje naprawdę. Nagle te dziwne nazwy stają się bardzo realne – za chwilę Azja! Jeszcze tylko przestrzeń powietrzna Bangladeszu, Birmy i zaraz Bangkok. Samolot przenika przez grubą warstwę chmur i w białej od zamglenia przestrzeni ukazuje się ogrom zieleni i wody. Pola ryżowe. Przed chwilą widziałem jeszcze ośnieżone lasy. Ukłony pożegnalne załogi i wchodzimy do sauny: gorąc, wilgoć i biaława atmosfera powietrza. Na lotnisku ogromne kolejki do kontroli paszportowej – godzina oczekiwania. W Norwegii oczywiście dziewczyna ewidentnie racji nie miała. Nikomu nie sprawdzają biletów powrotnych, procedura wbicia miesięcznej wizy do paszportu trwa może 20 sekund. Teraz dodam użyteczną informację dla googlowiczów którzy często trafiają do mnie poszukując konkretnej informacji. Obywatel polski nie musi spełniać żadnych formalności, czy występować o wizę. Wystarczy po prostu przylecieć i bezpłatnie wbijana jest 30 dniowa wiza. Opuszczam lotnisko wchodząc w wielką bramę mówiącą: „niech żyje król”.

Taksówkarz wiezie mnie szeroką autostradą i podczas gdy częstuje mnie cukierkami, chłonę otoczenie głodnym okiem. Zielono, bardzo zielono, palmy, jakieś dziwne drzewa, podmokłe pola z małymi drewnianymi domkami, tu i ówdzie jakaś pagoda. Na to narzucone dzikie, betonowe budownictwo – kolej napowietrzna, wiadukty. I wyłania się Bangkok – miasto potwór. Aż po horyzont morze mrówkowco-wieżowców. Wielkich i paskudnych, niektóre nakryte jakimiś złotymi kopułami. Wieżowce przypominające piramidy, czy strzelające iglicami wieże nakryte logiem BMW czy jakiejś innej firmy. Dziesiątki, a może setki. W końcu to 10 milionowe miasto. Taksówkarz pokazuje z dumą, a ja kręcę głową ze zdumienia. Wszędzie portrety rodziny królewskiej w czerwieni i złocie. Budynek, który biorę za buddyjską świątynię okazuje się sztabem 1-wszej armii tajskiej, jak głosi napis. Pojawiają się wyprężeni, dobrze umundurowani żołnierze o ładnych tajskich twarzach. Taksówkarz pokazuje mi jakieś budynki o opowiada coś o królu, z czego nic nie rozumiem. Czytam: „1-wsza dywizja, Gwardia Królewska”. Morze wieżowców kończy się i nagle pojawia się typowe azjatyckie miasto. Walące się, brudne budyneczki, tu i ówdzie kolonialne, mydło i powidło, parujące naczynia z zupami, mnisi buddyjscy, stragany owoców, plątaniny kabli elektrycznych. I w środku tego galimatiasu taksówkarz zatrzymuje się i pokazuje – to jest pana hotel. No rzeczywiście – jest jakiś lepszy budyneczek. Jazda kosztowała mnie 500 batów, czyli 50zł. Jak na 35 kilometrów niedużo, choć na warunki tajskie to dość spora suma. W hotelu kwiaty, ukłony ze złożonymi rączkami i oczywiście pobranie całej sumy za pobyt plus niepokojąco duży depozyt. Finanse zaczynają mnie niepokoić. Policzone baty na pobyt wyszły, muszę wymienić dolary przeznaczone na Birmę. Niedobrze.

Wysyłam sms do szefa „czy firma płaci nam za hotel w Birmie, a jeśli nie to ile hotel kosztuje”. Odpowiedź przechodzi wszelkie moje oczekiwania: „przywieź mi 1000 dolarów, bo nie można korzystać tu z bankomatów, a hotel kosztuje 95 dolarów za dobę i są inne wydatki”. Załamuję się – nie dość że zaczynam się martwić swoimi finansami to jeszcze szefowie mam „przywieźć” 1000 dolarów! I jak to możliwe że utrzymanie w jednym z biedniejszych państw świata kosztuje 100 dolarów za dobę… i czemu firma o nic nie zadbała. Podejmuję decyzję: wysyłam email z żądaniem natychmiastowej wypłaty na konto odpowiedniej sumy, bo inaczej nie ruszam się z Tajlandii. Znając moją chińską firmę procedura wypłaty potrwa kilka dni, zatem przygotowuję się na dłuższy pobyt w Bangkoku. Jadę negocjować miliony, a tutaj problemy z „głupim” 1000 dolarów.

Hotel jest wysepką luksusu, przechodzący mnich buddyjski przygląda się jak piszę na komputerze. Czy mi się wydaje, czy ziemia się trzęsie? Ewidentnie powierzchnia gruntu poruszyła się. Nie, nie zdawało mi się, trwa to jakieś pół godziny. Trzeba znaleźć kantor. Obsługa hotelu odsyła mnie daleko do jakiejś pagody. A dobrze, trudno – idę na piechotę. Kantor, wbrew długiej wyrysowanej przez obsługe hotelu trasie, znajduje się tuż za rogiem, ale zanurzam się w miasto. Obce zapachy tłusto-słodko-kwaśne, gorąc, loteryjka na przejściach dla pieszych. Mijam parujące zupy, zakłady fryzjerskie, masażu, przyprawy, ryby w ziołach, nieznane owoce, kalkulatory, torebki, zakłady „Armani” i Bóg wie co jeszcze. Odpoczywam przy buddyjskiej świątyni. Trafiam na jakieś wioski dla turystów. Małe uliczki przekształcone w małe „Christianie” – oazy hippisów – śmiesznie tanie hostele (po 20 złotych), dzieci-kwiaty, targi, piejące koguty, koty popijające wodę z wiader, młode, drobne dziewczyny targające dzieci. Tu i ówdzie z nienacka wyłania się galeria sztuki lub jakiś kolonialny antykwariat, gdzie w miniświecie siedzi człowiek i popijając kawę studiuje stare książki. Wszędzie masa europejskich turystów, ogólnie czuję się bezpiecznie – nikt mnie nie dotyka ani nie wchodzi inwazyjnie w moją przestrzeń. Ale… założyłem zbyt dobre buty, bo pojechałem przecież na spotkania biznesowe. Tajowie odprowadzają je spojrzeniem, uświadamiam sobie że kosztowały miesięczną tajską pensję. Na jednej ulicy prowokuje to konkretną reakcję. Wypadają, namierzając mnie na podstawie butów, liczni sprzedawcy oferując garnitury na miarę, za kwotę około 200 złotych. Pewien Hindus w turbanie oświadcza wręcz wyciągając rekę w moją stronę „Przyjacielu, to jest twój szczęśliwy dzień! Czy wiesz dlaczego?”. Nie dowiaduję się, a ręka zawisa w powietrzu. Nie wiem gdzie jestem, ale niepokoju jakoś nie odczuwam. Mijam kolejnych mnichów buddyjskich, szkolną młodzież w starannie wyprasowanych białych koszulach i niebieskich spodniach, spódniczkach, kolejne koty i gdzieś piejące koguty, wycieczki do Kambodży, masaże, maseczki z awokado. Wszystko bardzo tanie – na upartego można zjeść obiad od 3 złotych lub wyprać wór ubrań za 5 złotych. I w takich tanich knajpkach spożywają Tajowie, siedząc przy ruchliwej ulicy przy ceratowych stołach. Przyglądam się – dużo ostrych przypraw, ryby w ziołach, zupy o ładnych kolorach, kurczaki w foliach, dziwne kiełbasy, krewetki, nieznane zapachy mięsa. Pięćdziesiąt centymetrów od nich śmigają hałaśliwe tuk-tuki. Kierując się na znajomo wyglądające wielkie monumenty króla i świątynie trafiam z powrotem do hotelu i odsypiam jet-lag. Wieczorem szukam miejsca spełniającego warunki: wi-fi, piwo, jedzenie i otwarta przestrzeń. Gdy kończe tekst, przynoszę szczęście tajskiej rodzinie, której wspomniana głowa trzyma pieska na poduszce. Widząc europejskiego faceta z laptopem rozsiadają sie inni Europejczycy i wkrótce miejsce zapełnia się. Jutro wizyta w ambasadzie Birmy, choć sama Birma w zawieszeniu. 

Film akcji na śniadanie i ambasada Birmy