Jestem pod wrażeniem materiału, który przed chwilą pokazała TVP Warszawa. Rzecz była o nastolatkach z warszawskiej Pragi, które pobiły bezdomnego i sfilmowały to telefonem komórkowym.
Wzruszyła mnie psychologiczna popierdułka, która jako komentarz do zachowań młodzieży wypłynęła z ust jakiegoś pana z Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Zaczął on mniej więcej w ten deseń: są brutalne gry, w których dzieci utożsamiają się z bohaterami, że miesza się potem real z wirtualem i tak dalej...
Pamiętam, że jako mały chłopiec biegałem z karabinem wystruganym z patyka. Zabijałem kolegów udając terkotanie - jak to mówiliśmy - maszynówki. Rannych dorzynałem nożem z plastiku. Czasem po prostu nie braliśmy jeńców.
I wiecie co? Nigdy nie pobiłem bezdomnego.
