W całej debacie publicznej umyka fakt, że instalacja systemu fotoradarów na drogach krajowych nie jest nowym pomysłem ministra Sławomira Nowaka. Ani takim zupełnie pozbawionym naukowych podstaw.
Przygotowania do tego rozpoczęto co najmniej w 2007 r. W tym czasie dla GDDKiA powstawały analizy dotyczące rozmieszczenia fotoradarów i ich wypływu na poprawę bezpieczeństwa. Dokumenty te, do których udało mi się dotrzeć, zawierają też istotną ciekawostkę - czyli rozdział dotyczący Badań odbioru społecznego.
Konluzje naukowców, które pojawiły się po analizie badań międzynarodowych i wykonaniu własnych ankiet, mogą dziś wydawać się zaskakujące. Odpowiednio 80 i 76 proc. badanych polskich kierowców akceptowało fotoradary i uznawało, że poprawią one bezpieczeństwo. Padały nawet opinie, że należy takie działania zintensyfikować.
Cały tekst o tym przeczytacie Państwo tu: GDDKiA badała, jak społeczeństwo odbierze fotoradary
Jak to się jednak stało, że - wbrew wynikom badań - rozszerzenie sieci fotoradarów napotyka tak olbrzymi opór społeczny? Po pierwsze prawdopodobnie dlatego, że polscy kierowcy nie widzą, aby fotoradary były częścią całego systemu poprawy bezpieczeństwa na drogach. Nie ma dla nich informacji o tym, ile pieniędzy np. w 2012 r. zainwestowano na drogach w infrastrukturę, która zapewni im większe bezpieczeństwo (budowa dróg, to konieczność, a nie inwestycja w BRD). Szwedzi na przykład dobrze to wiedzą. Widzą na każdej drodze, jak wydaje się ich pieniądze (duże!), by nie ginęli i nie zostawali ciężko ranni nawet, gdy popełnią błąd jako kierowcy. Chociaż - jak można przeczytać w wywiadzie z ekspertem ze szwedzkiej administracji drogowej - Szwedzi teraz przebudowuja drogi na bezpieczniejsze i zdejmują fotoradary z tych miejsc.
Ale opór społeczny wynika też w Polsce chyba dlatego, że rządzący nie potrafią dobrze komunikować się z ludźmi. O tym aspekcie Piszę w moim komentarzu na stronie EI, który Państwu serdecznie polecam.
