Byłam na spotkaniu z Panią Stanisławą Celińską. Ona jest niesamowita. Oczekiwałam kogoś innego. Rubasznej baby z papierosem, lukającej kółeczka. Spotkałam osobę pełną ciepła, subtelną, uważną.
W śmiechu i w rozbawieniu staje się tą Celińską- „traktorzystką”, którą znamy. Taki kontrast. To była promocja jej książki. Po co mi książka mówiła. Wcale nie byłam taka pewna. Nie lubię mówić o sobie , mam pisać o swych rolach, co było dobre, co złe ? Bez sensu.Dopiero gdy pomyślałam, że książka może dać świadectwo, mojej drogi do Boga, stała się dla mnie wartością.
Książka "Niejedno przeszłam" napisana we współpracy z Karoliną Prewęcką to historia Celińskiej, jej opowieść o bliskich osobach. Babci Janeczce, co była jej rozmówcą, czyli taką osobą, która faktycznie wysłucha, nie zbędzie, która staje się twoim powiernikiem. Gdy do Stasi przychodził gość po jednym rzucie oka wiedziała i mówiła : "To jest twój zły duch". Co oznaczało: uważaj , to nie jest ktoś dobry dla ciebie- i nigdy się nie pomyliła.
Ta sama babcia uczyła aktorkę,by walczyć o swoje, wyrobić w sobie dyscyplinę, zasady. Pani Stanisława mówiła– im jestem starsza, tym bardziej rozumiem Babcię i chcę się zbliżyć , być taka jak ona.
W czasie wojny Babcia Janeczka stała w kolejce do gazu. Obok stała kolejka kobiet, które będą pracować. I Babcia –co groziło natychmiastowym strzałem w głowę -za plecami strażnika przeszła do tej drugiej kolejki. Kolejki do życia.
Jak to jest gdy wiesz że idziesz na śmierć ? Jakie emocje? Jak one budują ciebie dalej?Doświadczenie śmierci.
Później babcia była tą osobą, która kazała ludziom powstawać , iść.-i co więcej- była osobą głęboko wierzącą . Z wiarą jak skałka , nie do złamania.
Dziadek Pani Stasi to była jednak dupa (to cytat), nie miał tego sprytu i zaginął w czasie wojny. Mimo niezliczonych prób i podejść żony i córki ( "artystycznej" duszy też ) nigdy nie udało się go odnaleźć.
Pani Stanisława opowiadała o tym, co jest najważniejsze w aktorstwie. Kontakt z innym. Grając w kontrowersyjnej sztuce Warlikowskiego "Oczyszczeni" na podstawie tekstu Sarah Kane odwiedziła klub z panienkami tańczącymi na rurze. Poznały ją- więc powiedziała -nie jestem zboczona, po prostu chcę popatrzeć. Zamówiła taniec takiej najstarszej, dobrze po czterdziestce I patrząc na nią pomyślała- przede wszystkim być w ruchu.
Wychodzi z salki a sprzedająca akcesoria–jeszcze starsza mówi- wie pani –ja czasem-też tańczę – chłopaki zamówiły.
Proszę mnie źle nie zrozumieć- stwierdziła Pani Stasia- spodobała mi się swoboda i radość tych osób.
Natychmiast pobiegła do sklepu, kupiła sobie body, pas, pończochy. I tak ubrana poprosiła o ocenę ( no kogo ?:)
...
Syna
- jak wyglądam ?
Potrafię wyobrazić sobie taki dialog:
-Synu, czy wyglądam jak kurwa?
-Ależ tak Mamo-fantastycznie ! Można dzwonić pod 0700
(bo taki numer zaproponował :)
Nagość na scenie (czy w filmie) nie jest prosta. Pamiętam opowieść o Jane Fondzie- jej obawy przed nagością gdy grała Barbarellę- skrupuły wynikały nie z tego– czy się rozebrać ,lecz bardziej Fonda miała obiekcje co do urody swego ciała. A przecież miała wtedy doskonałe ciało.
A jak to jest rozebrać się publicznie, gdy wiesz, że twoje ciało nie jest już takie piękne, masz spory brzuszek i obwisły biust ? Pani Celińska cytuje tu myśl Marlona Brando- "w aktorstwie ważne jest nie myśleć za wiele":)
Nawiasem mówiąc-Ostatnio inaczej spojrzałam na sprawę artystów od brzydoty. To znaczy spojrzałam na nich przez swój pryzmat. Oni nie pokazują brzydoty–oni próbują ukazać jej piękno. Piękno wielorakie.
Po spotkaniu podeszłam chwilę porozmawiać. Stanisława Celińska jest osobą, która budzi wzruszenie. Nawet nie analizuję skąd to się bierze. Taki ścisk za gardło.
„Lula ty kundlu” pomyślałam.
A później wróciłam do domu.
Zdjecia ze sztuki "Oczyszczeni " w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego (net)
żródło zdjęć 1i 2
