Ustawa z dnia 8 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, wprowadziła - począwszy od 15 listopada 2010 r. - nowe restrykcje wobec palaczy. Zakazano palenia w zakładach pracy, środkach komunikacji i praktycznie we wszystkich miejscach publicznych.
MacLawye® jako osoba paląca, i nie zamierzająca rzucać palenia (które jest po prostu przyjemne), szanuje prawo osób niepalących do oddychania czystym powietrzem. Nikt nigdy nie zmuszał osób niepalących do wchodzenia do restauracji, barów i pubów, w których wolno palić. Brak w ustawie możliwości prowadzenia restauracji, barów i pubów dla palaczy powoduje, że ustawa jest niezgodna z konstytucją i ogranicza wolność gospodarczą.
Wychodząc z założenia, że naturalnym środowiskiem dorosłego mężczyzny jest zadymiona knajpa a nie świeże powietrze, MacLawye® rozpoczyna niniejszym walkę nie tyle z niepaleniem ile z kiepską ustawą.
Otóż szczególnie kłopotliwe jest ograniczenie możliwości palenia w jednoizbowych barach i pubach, w których właściciele nie mają możliwości wydzielenia sal dla palących. Włąściciele takich lokali nie powinni się jednak przejmować i swobodnie mogą swoim gościom zezwalać na palenie. A jest tak dlatego, że ustawa tytoniowa zakazuje palenia w jednoizbowych lokalach gastronomiczno-rozrywkowych. Tymczasem EKD (Europejska Klasyfikacja Działalności gospodarczej) owszem przewiduje prowadzenie restauracji i pozostałych placówek gastronomicznych (EKD 55.30) oraz - w odrębnej pozycji - barów (EKD 55.4). Jako żywo bar, w którym nie prowadzi się działalności rozrywkowej (tzn. w którym nie ma muzyki na żywo, striptuz'u bądź np. występów iluzjonisty) nie może być uważany za lokal rozrywkowy czy też gastronomiczno-rozrywkowy; zaś sama ustawa, mimo, że zawiera słowniczek użytych w niej wyrażeń ustawowych, pojęcia lokalu gastronomiczno-rozrywkowego nie definiuje.
Zgodnie z zasadą wykładni prawa o racjonalności ustawodawcy, przyjąć należy, że skoro ustawodawca posługuje się pojęciem "lokalu gastronomiczno-rozrywkowego" to dostrzega różnicę między takim lokalem a lokalem gastronomicznym (w którym nie prowadzi się działalności rozrywkowej), zaś logika nakazuje przyjąć, że pojęcie "lokalu gastronomiczno-rozrywkowego" ma węższy zakres niż pojęcie "lokalu gastronomicznego". Tym samym - w rozumieniu ustawodawcy - istnieją lokale gastronomiczne, które nie są lokalami gastronomiczno-rozrywkowymi. Takie rozróżnienie jest także zgodne z wykładnią celowościową "ustawy tytoniowej", która ma chronić osoby niepalące przed tzw. biernym paleniem. Nie można osób niepalących pozbawiać rozrywki; ale jeśli lokal jest lokalem gastronomicznym, w którym właściciel zezwala palić, to osoby niepalące mogą iść do innego lokalu. Nikt im nie broni. A zatem ustawa nie zakazuje palenia w lokalach gastronomicznych, które nie prowadzą działalności rozrywkowej !!!
W mowie potocznej bar mżna uznać za lokal gastronomiczny; ale za lokal gastronomiczno-rozrywkowy NIE !!! Co więcej, żaden przedsiębiorca nie prowadzi lokalu gastronomiczno-rozrywkowego, bo nie przewiduje tego EKD. O ile właściciele restauracji mający w zezwoleniu na działalność EKD 55.30 mogą mieć pewne obawy, bowiem placówka gastronomiczno-rozrywkowa mieści się w pojęciu używanym w EKD jako "pozostałe placówki gastronomiczne"; o tyle prowadzący bary (a te zazwyczaj są jednoizbowe) mający wpis EKD 55.4 obawiać się nie powinni.
Więc w barach wolno palić !!!
Uwaga: MacLawye® przyjmując odpowiedzialności za powyższą interpretację, która jest zgodna z zasami wykłądni językowej, systemowej i celowościowej; zwraca uwagę, że w praktyce policji i sądów, może ona nie znaleźć zrozumienia i dlatego MacLaye® nie przyjmuje odpowiedzialności za posługiwanie się w praktyce tą interpretacją.
