Ostatnie, publiczne spuszczenie wody.

Pod koniec obradowania Sejmu RP, tuż przed głosowaniem nad uchwałą o skróceniu kadencji, do mównicy próbuje podejść ostatni mohikanin ostatniego posiedzenia, sam pos. Maksymiuk z Samoobrony, z wnioskiem formalnym. Trudno, jak z wnioskiem formalnym to nie ma wyboru, trza pozwolić. Bardzo proszę panie pośle - zaprasza Marszałek Dorn. Ale najpierw proszę mi przekazać poza mównicą w jakiej konkretnie sprawie. (w tle coś tam bałaka bo poseł jeszcze daleko od mikrofonu). Ale który ustęp? (pyta Marszałek posła).  No to już jasne - myślę sobie. Zapewne poseł Maksymiuk chce się zwrócić z wnioskiem formalnym o krótką przerwę przed ostatnim głosowaniem w celu sprowadzenia z toalet sejmowych któregoś z zalegających tam w błogostanie posłów Samoobrony, a marszałek pyta, z której konkretnie kabiny straż marszałkowska ma go wyciągnąć!? Lecz przerwa nie jest oznajmiana, a poseł Maksymiuk wchodzi na mównicę i zgłasza wniosek formalny o... utajnienie ostatniego głosowania Wysokiej Izby! Hmm, że co? - zdaje się mówić początkowo mina Marszałka. Po chwili jednak okazuje się, iż wniosek jest bezzasadny, gdyż w zasadzie wszystkie głosowania w Sejmie RP (nie wdając się w niuanse) są jawne. I po wniosku.
I dobrze - pomyślałem sobie. Choć nie mogłem się pozbyć wrażenia, że zapewne niektórym wybrańcom narodu odpowiadałoby uczynienie z tego głosowania czegoś na kształt spuszczania wody w ustępie - budującej czynności służącej obronie własnej intymności, której towarzyszy jakże potrzebna samotność, można by wręcz powiedzieć - utajnienie. A wiemy też, iż co poniektórzy w ogóle nie zwykli spuszczać wody po swoich wyczynach. Inni zaś przeciwnie - spuszczają gorliwie wodę mimo, iż się za bardzo nie narobili. A fe!