„Piękno na to jest, by zachwycało” pisał Cyprian Kamil Norwid (Promethidion), w platońskiej triadzie Dobra, Prawdy i Piękna widząc fundament wartości. Prawdopodobnie zostałby dziś zakrzyczany za niepoprawnie brzmiące tezy:
Co piękne, nie jest to […]
Co się podoba dziś lub podobało,
Lecz co się winno podobać; jak niemniej
I to, co dobre, nie jest, z czym przyjemniej,
Lecz co ulepsza...
Preferowanie hedonistycznych wartości nie pozostawia miejsca temu, co świat mogłoby uczynić lepszym. Pięknu przyczepiono łatkę kiczu (poniekąd dlatego, że niedouczony krytyk nie potrafi odróżnić prawdziwej sztuki od tego, co zaledwie robi wrażenie), podobnie jak dobro i prawdę nazwano staroświeckim.
Cóż, tak jak w czasach Norwida, na salonach XXI wieku króluje blichtr i pozerstwo, więc poeta nie wpasowałby się w dyskusję o ślicznym nosku jednej i kształtnym biuście drugiej celebrytki. Tam standardy piękna wyznaczają rzesze Pajacykowów i Chichopków, podstawy norm etycznych formułują dekadenci, a o prawdzie się nie orzeka, ponieważ uzgodniono, że nie istnieje.
Może wobec tego, by nie wpaść w pustkę, warto wzorem mistrza doświadczać piękna w ciszy, dotykać jego tajemnicy, patrząc na rozciągniętą na niebie tęczę, słuchając dźwięcznych akordów poruszających wewnętrzne struny naszej psychiki, spotykając kochane osoby. Wszakże:
Kształtem miłości piękno jest - i tyle.
