Piłka nożna to jest jednak bardzo dziwna gra. Można w niej przez pół meczu być o klasę lepszym zespołem i nie wygrywać, a potem, przez następne pół meczu, być zespołem o klasę gorszym i wygrać tę połówkę czterema bramkami. I to w zasadzie tyle, co można powiedzieć ciekawego o spotkaniu Polska-Gruzja.
Może nie do końca. To, co się działo w tym meczu z Robertem Lewandowskim tez jest ciekawe. Przez 89 minut był zdecydowanie najsłabszym aktorem tego widowiska, a potem, w trzy minuty, strzelił trzy gole dla reprezentacji. Nie licząc spotkań z jakimiś totalnymi ogonami z Gibraltaru (BTW: nic do amatorów reprezentujących to państewko prywatnie nie mam), to jego najlepszy strzelecki występ w kadrze w historii. Miejmy nadzieję, że się w niej w końcu przez to odblokował, bo rzeczywiście nie dało się patrzeć, również dzisiaj, na tę jego indolencję strzałową.
Wielkie brawa, kolejny raz, dla Milika. Po raz czwarty z rzędu chyba zdecydował o korzystnym wyniku meczu dla Polski w eliminacjach do mistrzostw Europy. To jest nasza maskotka i prawdziwy lider drużyny. Facet, który w decydujących momentach, mecz w mecz, potrafi zdecydować o korzystnym rezultacie drużyny.
Nie jestem, z różnych powodów, fanem Błaszczykowskiego. Wydaje mi się jednak, że osobiste animozje z trenerem nie mogą decydować o sadzaniu go na ławce w sytuacji, kiedy po skrzydłach biega w tym czasie dwóch błędnych rycerzy. Nawet jeśli jednemu z tych rycerzy czasem coś, jak mu się nogi poplączą, wyjdzie.
Czy wygraliśmy niezasłużenie? Chyba nie. Co nie znaczy, że nam się to zwycięstwo bezwzględnie należało. Gruzini zagrali w drugiej połowie świetny mecz. Ich rewanże ze Szkocją i Irlandią pokażą czy to rzeczywiście z powodu dużo lepszej gry pod batutą nowego trenera, czy też powodem był słabiutki przeciwnik w postaci reprezentacji Polski. Miejmy nadzieję, że zwycięży pierwszy z tych wariantów.
