Redaktor Terlikowski, znany ze swych ultrakonserwatywnych poglądów ojciec czwórki dzieci, przedstawił ostatnio propozycję, by podnieść bezdzietnym podatki, jako karę za ich „pasożytowanie” na reszcie społeczeństwa. Właśnie tak, jego zdaniem to rodziny wielodzietne odpowiadają za rozwój, pracę na rzecz przyszłych pokoleń i wypłacalność emerytur, podczas gdy „bezdzietni z wyboru” to „wygodni i konsumistycznie (konsumpcyjnie?) nastawieni libertyni”. „Dziecionieroby” powinny zatem płacić wyższe podatki, tak aby „wyrównać społeczne szkody, jakie ich bezdzietność wywołuje.”
Dawno już nie spotkałam się z tak bezsensownym tokiem rozumowania. Pomijając już skutki ekonomiczne i społeczne wprowadzenia w życie tej propozycji, które pewnie nie byłyby aż tak wielkie, bo już dzisiaj płacimy dużo bezsensownych podatków, nie sądzę też by taka „kara” zachęciła wiele osób do posiadania dzieci. Nie mówię nawet agresywny ton, w jaki wypowiada się o bezdzietnych redaktor Terlikowski, uważam przede wszystkim, że za tą propozycją stoi bardzo antyhumanitarny sposób postrzegania człowieka.
Nie zrozumcie mnie źle, ja nie zamierzam krytykować rodzin wielodzietnych ani potrzeby rodzicielstwa, która jest bardzo piękna. Problem polega na tym, że takie myślenie, jakie występuje u Terlikowskiego, zakłada, że człowiek sam w sobie, nie jest wiele wart, jako istota ludzka. Sensem jego egzystencji staje się dopiero spłodzenie potomstwa, przekazanie genów, wsparcie systemu emerytalnego. Nacisk kładziony jest na wartości rodzinne, kolektywne, człowiek w oderwaniu od nich znaczy niewiele, państwo ma prawo wspierać i kształtować właściwy model życia każdego obywatela.
Jeśli chodziłoby o wsparcie rodzin wielodzietnych (co wydaje mi się o wiele sensowniejsze niż „karanie dziecionierobów”) redaktor Terlikowski postulowałby większe ulgi podatkowe dla nich. Ale on nie tu widzi problem: jak pisze, koszty przy każdym kolejnym dziecku znacząco spadają. (Jeśli pierwsze dziecko kosztuje 100 procent, to drugie już tylko 50, trzecie może („przy bardzo rozrzutnych rodzicach) 25 procent, a każde kolejne jest już gratis.”) Jeśli przemawiałaby za nim autentyczna troska o przyszłość systemu emerytalnego, rozważałby różne warianty jego strukturalnej zmiany, nie wciągania w niewydolną piramidę finansową kolejnych osób. Nie widać też, by chodziło tu o szczególną troskę o rozwój kraju. Redaktor Terlikowski rzuca tym hasłem, ale nie wydaje się, by faktycznie zastanawiały go kwestie zwiększenia wydajności pracy, walki z bezrobociem czy przeznaczania wyższych środków na badania i innowacje. Posługuje się słowem „rozwój” tylko i wyłącznie w kontekście namawiania do wielodzietności.
On po prostu chce napiętnować osoby, które wybrały inny model życia niż on, chce oficjalnego państwowego potwierdzenia, że jego wybór jest lepszy. Mam wrażenie, że po prostu mści się, bo ktoś kiedyś wyśmiewał model rodziny wielodzietnej i on musi odgryźć się tym samym
Nie wiem, czy w perspektywie czasu będę mieć dzieci, jestem jeszcze młoda. Ale dla mnie pewne jest, że rodzicielstwo to przede wszystkim odpowiedzialność, jeśli ktoś nie jest w stanie jej unieść, lepiej, żeby dzieci nie miał. Propozycja "karania" bezdzietnych jest obraźliwa i dla nich i dla tych, którzy dzieci spłodzili.
Nie mówiąc już o tym, że osoba, która dzieci nie ma, może być bardziej pożyteczna dla społeczeństwa poprzez swoją pracę, działalność społeczną niż ktoś, kto spłodził piątkę dzieci, a nie umiał o nie właściwie zadbać. Dlatego kiedy czytam Tomasza Terlikowskiego piszącego o tym, że współczuje ludziom, którzy mają mniej niż trójkę dzieci, współczuję wyłącznie jemu takich poglądów.
