Boże, jak tu zacząć po tak długiej przerwie?
Wstyd trochę, bo raz byłam przywołana do porządku przez Sosenkę, która zagoniła mnie do pisania, potem musiałam zamilknąć bo nie miałam Internetu - ale od dawna już go mam, a bloga zaniedbałam. Do czasu aż poczułam tęsknotę - za Salonem i "znajomymi" tu osobami. O Salonie zrobiło się przecież głośno za sprawą Kataryny i całej tej afery, o której pisać nie będę. Ale wczoraj prześledziłam na Salonie całą dyskusję i odkryłam, jak wiele osób, które pamiętam z czasów mojej większej aktywności na Salonie, pisze nadal i zrobiło mi się tęskno...
A teraz czuję się dziwnie, coś na kształt odpowiedzialności, że zaczętych spraw się nie zostawia. A ja zaczęłam i pozostawiłam. Raz, pamiętam, napisałam notkę, nie pamiętam o czym, i nie chciała mi się załadować na portal, oto jedyne moje wytłumaczenie. A poza tym, często mam wrażenie, że tak naprawdę co ja mam do powiedzenia... Dzieci i ryby...? A ze mnie może właśnie jest takie 23-letnie dziecko.
Ogólnie tęsknota wyznacza ostatnio rytm mojego życia, nie radzę sobie z tęsknotą za Bliską Osobą, która mieszka 200 km ode mnie, w pięknym mieście na południowym Podlasiu, może to ta tęsknota mnie paraliżuje, z jednej strony jest znakiem, że to "coś ważnego", a z drugiej nie daje czasem myśleć o niczym innym...
Ale przecież nie zostałam sparaliżowana do końca - napisałam pracę magisterską!!! Obecnie pracuję nad zakończeniem, którego pierwsze próby redakcji spotkały się z jawnym szyderstwem ze strony Pana Profesora Promotora ("do cholery, Pani P., tak się nie pisze! Chyba sobie w łeb strzelę!" i inne tego typu merytoryczne uwagi ;)ale i tak uwielbiam mojego promotora za te jego szyderstwa, podszyte autentyczną sympatią do studentów ). O pracy mojej mam nadzieję napisać następnym razem, choćby po to, żeby mieć motywację, żeby dalej cokolwiek napisać. Ciężko mi się tu wraca. Nie wiem, czy ktoś mnie pamięta. Nie jestem na bieżąco z dawnymi ulubionymi blogami... Agnieszko i Łyżeczko, moje nieodpisywanie na Wasze maile... oj.
