Burzliwa, sejmowa debata, która poprzedziła głosowanie nad trzema projektami ustaw o związkach partnerskich rozpaliła emocje, które szybko przeniosły się do polskich mediów. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że debata ta nie tylko pokazała zaściankowość i prymitywizm myślenia niektórych polityków, ale na szczęście pokazała także jak ważne są dla Polski proponowane zmiany.
Dokładnie od czwartku w telewizji, radio i prasie głównymi tematami są homoseksualizm, związki partnerskie, Krystyna Pawłowicz i Anna Grodzka. Mimo porażki projektów w Sejmie, wreszcie rozgorzała ogólnopolska dyskusja na temat równouprawnienia par homoseksualnych, w której to pomysł legalizacji związków partnerskich nie jawi się już jako kaprys, nieistotne żądanie marginalnej części społeczeństwa ale jako poważny projekt, który rozwiązuje istotne kwestie społeczne.
Z perspektywy Państwa pomysł legalizacji związków partnerskich wydaje się opłacalny, mimo że pociąga on za sobą także duże koszty. Wstępowanie w związki partnerskie par homoseksualnych ułatwiłoby im nie tylko ugruntowanie swojej pozycji w społeczeństwie, ale także ustabilizowałoby ich sytuacje ekonomiczną, co z pewnością przyczyniłoby się do zwiększenia ich poczucia bezpieczeństwa, a co za tym idzie zwiększenia ich aktywności zawodowej i skłonności kredytobiorczej. Na osoby, które zdecydowałyby się na zawarcie związku partnerskiego zostałyby nałożone różne prawa i obowiązki, np.: obowiązek alimentacyjny albo możliwość wspólnego rozliczenia podatkowego, a także prawo do otrzymywania renty bądź emerytury po zmarłym partnerze.
Debata o związkach partnerskich ostatecznie obnażyła także poziom rządowego rozłamu pomiędzy frakcją Tuska i Gowina. Wewnętrzna opozycja w rządzie jest tak silna, że Gowin pozwolił sobie na prezentowanie własnych opinii w sprawie związków partnerskich jako oficjalnego stanowiska rządu. Być może Gowin, podobnie jak niegdyś Palikot, otwarcie wypowie posłuszeństwo Tuskowi i stworzy własne ugrupowanie? Jeśli takie jest jego zamierzenie, lepiej niech robi to prędko, bo w przeciwnym razie Tusk pierwszy podejmie decyzję i wyrzuci go z ław rządowych. To mogłoby znacznie osłabić pozycję Gowina i prawdopodobnie wystraszyłoby też jego zwolenników.
Wycofanie rekomendacji dla Wandy Nowickiej jako Wicemarszałkini Sejmu przez Ruch Palikota pociągnęło za sobą dyskusję o tym, kto ją powinien zastąpić. Media od tygodnia promowały kandydaturę Anny Grodzkiej, szczególnie intensywnie po wypłynięciu nagrania, na którym posłanka Krystyna Pawłowicz w skandaliczny sposób wyszydza Annę Grodzką. Trzeba jednak zauważyć, że w ten sposób, media wykreowały społeczeństwu dwie postacie symbolizujące spór - bohaterkę Annę Grodzką i anty-bohaterkę Krystynę Pawłowicz. Ten medialny zabieg ma na celu pokazanie obywatelowi gdzie leży dobro a gdzie zło, nie pozostawiając mu dużego marginesu na własną interpretację. Grodzka dla Ruchu stała się naturalną kandydatką, nie tylko dzięki działalności mediów, ale przede wszystkim ze względu na nią samą. Anna Grodzka byłaby przecież pierwszą na świecie transseksualną osobą na tak wysokim państwowym stanowisku. Któż mógłby przypuszczać, że to właśnie w Polsce wystąpi prawdopodobieństwo dokonania się takiej rewolucji? Sama propozycja tej kandydatury stanowi przejaw znaczącej przemiany, która dokonuje się w polskiej polityce a zarazem w polskim społeczeństwie. Z sondażu przeprowadzonego przez Newsweek.pl wynika przecież, że blisko połowie respondentów nie przeszkadzałby fakt, że osoba transseksualna została Wicemarszałkiem Sejmu RP.
Poparcie dla kandydatury Grodzkiej na Marszałka Sejmu oraz ogólnopolska debata, która rozgorzała w związku z głosowaniem nad projektami ustaw o związkach partnerskich to dowody na to, że nowa lawina zmian w kwestii praw mniejszości seksualnych w Polsce ruszyła i już nikt jej nie zatrzyma. 25 stycznia związki partnerskie natrafiły na zaporę w postaci rozłamu w PO ale więcej zapór nie widać....
Piotr Effler
