[1] W 1998 r. Theodore Sargent, Craig Millar i David Lambert napisali: „To [melanizm przemysłowy] jest bardzo mało przekonywujący dowód (...), by podtrzymywać to wyjaśnienie w obecnym czasie” (Theodore D. Sargent, Craig D. Millar and David M. Lambert, “The «Classical» Explanation of Industrial Melanism: Assessing the Evidence”, Evolutionary Biology 1998, vol. 30, s. 318 [299-322]). Jak stwierdził biolog ewolucyjny, Jerry Coyne, w Nature, samo to, że ćmy krępaka brzozowego nie odpoczywają normalnie na pniach drzew: „unieważnia obserwacje Kettlewella, ponieważ ćmy te były przez niego umieszczane bezpośrednio na pniach” (Jerry A. Coyne, „Not Black and White. A Review of Michael Majerus’s Melanism: Evolution in Action”, Nature 1998, vol. 396, s. 35. Por. także: Jonathan Wells, “Second Thoughts about Peppered Moths”, The Scientist 24 May 1999, s. 13).
Odmiany krępaka brzozowego prawdopodobnie tylko wyjątkowo siadały na pniach drzew. (...) Można więc z naciskiem stwierdzić, że rezultaty obserwacji Kettlewella nie są dowodami wyłapywania odmian krępaka przez ptaki lub inne drapieżniki w naturalnym środowisku.
(Kauri Mikkola, Biological Journal of the Linnean Society 1984, vol. 21, s. 416).
Zgadzamy się z krytyką Mikkoli polowych eksperymentów [Kettlewella] (...). Przy tego typu eksperymentach musi być brany pod uwagę pełny zakres miejsc przebywania ciem w bardziej lub mniej eksponowanych stanowiskach.
(Tony G. Liebert and Paul M. Brakefield, Biological Journal of the Linnean Society 1987, vol. 31, s. 145).
Jesteśmy jednak przekonani, że odsłonięte miejsca pni drzew nie są istotnym miejscem odpoczynku dla żadnej z form biston betularia. Krępak brzozowy w naturalnych warunkach nie siada na odsłoniętych miejscach tych pni.
(Michael E.N. Majerus, Melanism: Evolution in Action, Oxford 1998, s. 121).
