Piękny przykład działań ekumenicznych dały nam władze Krakowa. Oto, w związku ze 100-leciem ruchu skautowego w Polsce, prezydent Krakowa Jacek Majchrowski (uważany za lewicowego) i Przewodniczący Rady miasta Józef Pilch (PiS) uhonorowali krakowskich harcerzy Srebrnymi Medalami Cracoviae Merenti. Medale otrzymali Chorągiew Krakowska Związku Harcerstwa Polskiego (zawsze zbliżonego do aktualnego Prezydenta RP i dość neutralnego politycznie) oraz Okręg Małopolski Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (wysoko ceniący swoje „solidarnościowe” korzenie, a obecnie praktycznie przybudówka PiS).
Za organizacyjny początek istnienia skautingu na ziemiach polskich uznaje się datę 22 maja 1911 roku, kiedy to Andrzej Małkowski wydał pierwszy rozkaz powołujący lwowskie drużyny skautowe. W tym samy czasie powstały drużyny w Krakowie. Ruch harcerski połączył w sobie różnorodne kierunki pracy z młodzieżą: etyczny („Eleusis”, Związek Nadziei), wychowania fizycznego („Sokół”) i przygotowania do walki o niepodległość („Zarzewie”). Polskie harcerstwo, wzorowane na angielskim skautingu, było wzbogacane o silny nurt etyczno – moralny oraz głębokie zaangażowanie w sprawę niepodległości.
-100 lat temu – w roku pamiętnych obchodów 500-lecia bitwy pod Grunwaldem – stąd, z Krakowa, wyszło pierwsze wezwanie do tworzenia skautingu w Polsce. – powiedział prezydent Krakowa Jacek Majchrowski podczas uroczystej sesji rady miasta.
Wbrew powszechnie panującym dziś opiniom, harcerstwo w swoich początkach bynajmniej nie miało charakteru wyznaniowego i ani w prawie harcerskim, ani w przyrzeczeniu nie było żadnych odniesień religijnych. Pojawiły się one później, w okresie międzywojennym, gdy przewagę zyskał nurt endecki, a naczelnikiem ZHP został gen Józef Haller znany antagonista Józefa Piłsudskiego.
Ideałom niepodległości harcerstwo było zawsze wierne, zarówno w okresie okupacji w „Szarych Szeregach, a także po 1944 roku. W latach stalinizmu harcerstwo zostało podporządkowane jednolitemu nurtowi wychowania pseudo-socjalistycznego jako przybudówka Związku Młodzieży Polskiej, od roku 1956 w samodzielnym ZHP panowały inne nastroje, bliskie przedwojennym, a w jego ramach mieściły się różne nurty. W epoce Gierka powrócono do budowy systemu wychowania socjalistycznego, opartego na „Harcerskiej Służbie Polsce Socjalistycznej”, ale w gruncie rzeczy harcerze składali Przyrzeczenie Harcerskie o treści bliskiej tej z przed 1939 roku, trwał system zastępowy i stosowano stopnie harcerskie aż do Harcerza Rzeczypospolitej.
Po roku 80 z jednolitego ZHP wyodrębnił się wyraźnie motywowany politycznie Związek Harcerstwa Rzeczpospolitej, który do dziś pilnie strzeże swej odrębności i eksponuje antykomunistyczny charakter, bez względu na to jak bardzo byłby to już problem anachroniczny. Świadectwem siły tradycji było m.in. pojawienie się Białej Służby Harcerskiej podczas pielgrzymek Jana Pawła II oraz oficjalna harcerska msza zorganizowana w Krakowie, z odpowiednim zadęciem, na 70 – lecie harcerstwa. Nie była to jednak wcale pierwsza oficjalna harcerska msza, (wbrew temu, co dziś się pisze demonizując wpływy rzekomo „socjalistycznego” państwa, bowiem liczne drużyny harcerskie jak np. „Biała 18-stka” grupująca młodzież z LO Pijarów, czy 14 KDH z Technikum Łączności wyraziście eksponowały nurt religijny w swojej działalności i jakoś nikt nikomu głowy za to nie urwał.
