Fonsie uwielbiał pogrzeby. Jak rzeźnik bywa zainteresowany dalszym procesem obróbki żywienia, tak on po prostu kochał pogrzeby. Jeżeli miał luźniejszy dzień w pracy, zawijał w okolice cmentarzy celem przyłączenia się do przypadkowych żałobników i wcielania się w rolę jednego z nich. Kiedy najbliższa rodzina zalewała się płaczem, on lubił w dalszych rzędach uczestniczyć w dyskretnej konwersacji krewnych i znajomych królika, znudzonych dłuższymi przemowami. Tym razem miał ściśle określone zadanie do wykonania - musiał pilnować Victora Sancheza, podczas gdy jego przełożony nie rozstawał się z przenośnym komputerkiem, na którym śledził ewentualny progres ucieczki przetrzymywanej. Gospodynią uroczystości została Ines Guevara, dawna przyjaciółka nie tylko Miguela Reyesa ale i Paco Ferrero. Nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności Ferrero otruł swoją najnowszą oblubienicę, śliczną Melissę Almeidę, po tym, jak przypadkiem spożyła skażony napój przeznaczony dla Santiago Zulety. Melissy nie chowano razem z nim. "Zabierzcie sobie tę Argentynkę" - taki telefon wykonała Ines do rodziny zmarłej tuż po wejściu do mieszkania i odkryciu ciała na łóżku. Manuel Mendoza, który zaoferował Santiago pomoc w tzw. "sprzątaniu śladów", upozorował samobójstwo. Krewni panny Almeidy nie zamierzali nawet dociekać ewentualnej prawdy na komisariacie policji, ponieważ sami mieli zbyt dużo brudu za pazurami, która przy okazji śledztwa mogła zostać ujawniona. Ines była niewątpliwie piękna i namiętna, ale umiała też zachować się oschle. Zdaniem Miguela Reyesa ta cecha czyniła ją tak niedostępną, a przez to wartą pożądania. Wybrana na dziś prosta, czarna, atłasowa suknia podkreślała niezwykle kobiecą sylwetkę Ines. Kruczoczarne włosy spięła w kok, a nad prawym uchem zawiesiła czerwoną różę. Jej oszczędny makijaż sprowadzał się do kresek na powiekach oraz pomadki w ciepłej barwie. Mogła wyglądać na nawet do dziesięciu lat młodszą, niż była w rzeczywistości. Victor Sanchez nie widział jej od dłuższego czasu, i z przyjemnością stwierdził, że pożyteczne połączy się w tej akcji ze sporą dozą przyjemnego.
Fonsie nie lubił mszy, bo podczas nabożeństwa mało kto odważył się kłapnąć dziobem. Zdegustowany zauważył za to podobieństwo przemowy księdza do tekstu wygłaszanego na ostatnim pogrzebie, w którym Fonsie uczestniczył. Przyrzekł sobie porozmawiać z zaprzyjaźnionym przedsiębiorcą pogrzebowym, Pedro Salgado, o swojej własnej ceremonii. Miała by być zupełnie inna. Zamiast przemowy nad trumną poświęcony na nią czas powinien być spożytkowany na swobodną dyskusję ludzi o nurtujących ich aktualnych problemach. Jak to zazwyczaj na pogrzebach bywa, i w co Alfonso Jose lubi wsłuchiwać się najbardziej.
- Cóż to za obyczaje! - teatralnym szeptem żołądkowała się postawna jejmość na temat budowy meczetu w strefie Ground Zero. Ksiądz do mikrofonu niestrudzenie kontynuował swój własny wątek:
- ...Paco był rozkosznym wnukiem...
- Zupełnie bez manier!
- ...długo oczekiwanym synem...
- Jak tak można!
- ...najodważniejszym weteranem, jakiego widział Wietnam...
- Przecież Paco Ferrero nie walczył w Wietnamie tylko w kolumbijskiej guerilli - zdziwił się Fonsie.
- Widocznie ksiądz spojrzał na datę urodzenia i wziął karteczkę z wersją o Wietnamie. Starsi mają Koreę, a młodsi Irak. Kolumbijska guerilla nie uchodzi - wyprostował Santiago.
- ...wzorowym mężem...
- Co za wstyd, ludziom w żywe oczy!
- ...przykładnym ojcem...
- Przecież Paco Ferrero nie miał dzieci, bo podobno był bezpłodny - zdziwił się Fonsie.
- Miał spadek, to i dzieci się znajdą - wyprostował Santiago.
- ...cierpliwym dziadkiem...
- Wszystkiemu winna ta masońska żydokomuna! Burmistrz Nowego Jorku! Meczetu mu się jeszcze zachciało!
Anna nie miała zegarka. Znała godzinę wyjścia Sancheza - dziewiąta trzydzieści. Liczyła sekundy. Nawet uwzględniając kilka pomyłek, pi raz oko, powinno być już pięć po dwunastej, a zatem nadeszła godzina prawdy. Podrzuciła w zadumie śrubokrętem. I postanowiła spróbować szczęścia.
Odcinek 1
Odcinek 41
Odcinek 43
