Pan Zuleta spoczywał w negliżu wśród rozmemłanej pościeli. Zerkające przez okno poranne promienie słoneczne muskały jego nagie plecy. Nieśmiałe pukanie do drzwi zburzyło spokój wypoczywającej osoby, znajdującej się na granicy między snem a jawą. "Jaki czort?" - postawił przed sobą pytanie i odruchowo sięgnął po broń. Stukot nie powtórzył się. Wskazówki złotego Rolexa Santiago ustawiły się na godzinie dziesiątej. Chłopak nigdy nie zdejmował zegarka, gdyż w jego mniemaniu w ten sposób pozostawał władcą czasu. Umiał bezbłędnie zapamiętać własne obserwacje z danej minuty. "O dziesiątej ktoś zapukał, a następnie odszedł. Powiążemy to wydarzenie z kolejnym morderstwem w okolicy". Założył muślinowy szlafrok i nastawił ekspres do kawy. Kolumbijska parzona mała czarna budziła samym zapachem. Ponowione trzy miarowe uderzenia paliczkami o drewniane drzwi zaburzyły rytuał, w którym Santiago odnajdował ukojenie. Spojrzał niechętnie ku klamce i, uzbrojony, ruszył w jej stronę.
- Proszę pana? Czy wszystko w porządku? - dosięgnął go niski głos Evy Ramos.
Czarnoskóra wiekowa służąca pochodziła z Kuby albo z Haiti, a może jednak z Belize. Nie, mieszkała na wyspie. Nie Belize. Dominikana? Eva Ramos pracowała w rezydencji od zawsze i dawno nie rozmawiano z nią na temat jej korzeni. Zajęci własnymi sprawami mężczyźni mieszkający bądź goszczący w budynku nie zdawali sobie sprawy, ile jej zawdzięczają na co dzień. Zapytani, skąd się bierze żywność, odpowiedzieliby, że czeka na nich przygotowana w jadalni. Czysta pościel rodzi się w szafie. Czary - mary, rano była brudna, wieczorem jest czysta. Śmieci samoczynnie utylizują się w koszach za dotknięciem magicznej różdżki. Eva Ramos i jej dwie koleżanki po fachu chowały się pod główną sceną, podobnie jak ekipa przygotowująca show Davida Copperfielda.
- Tak - odpowiedział Santiago, nie przerywając wpatrywania się w ekspres. Był oburzony, że osoba o tak niskiej pozycji społecznej ośmiela się zakłócać jego wypoczynek.
Służąca pokornie zapukała jeszcze raz. Chłopak wybrał filiżankę spomiędzy szczęk ekspresu i niespiesznym krokiem ruszył, by odryglować zamek. Zaprosił Evę Ramos do środka. Krępowała się, ale weszła.
- Coś się stało z panem Reyesem - zaczęła nieśmiało. - Zgodnie z jego wczorajszym zaleceniem, zaczęłam przygotowywać jego ulubione żeberka w sosie musztardowym z zasmażanym pomidorem...
- Przenieśmy akcję o godzinę później. Przyniosła pani żeberka do pokoju, jak sądzę?
- Nie, nie były jeszcze gotowe... - służąca ugryzła się w język. Oczywiście, chodziło o skrót wydarzeń a nie przebieg pracy w kuchni. - Pan Reyes był rozedgrany, niby w malignie. Położyłam tacę na stole, a on się szarpał z nakryciem zatrzymującym ciepło. Ciężko oddychał. Zapytałam, czy potrzebuje pomocy. Najpierw mnie nie zauważał, a potem gestem dał do zrozumienia, że powinnam wyjść. Moim zdaniem, powinien pan o tym wiedzieć. To wyglądało doprawdy niepokojąco.
- Dziękuję, Evo. To bardzo cenna informacja. Proszę nie przekazywać jej nikomu innemu - pan Zuleta wyciągnął portfel z szuflady, aby wręczyć gospodyni pięćdziesięciodolarowy banknot.
Eva Ramos poczuła się dotknięta, że wciąż traktuje się ją niczym meblościankę o mózgu z płyty pilśniowej, kiedy ona charakteryzowała się raczej cechami dziewiętnastowiecznego brytyjskiego majordomusa. Nie była pralką automatyczną. Umiała patrzeć i wyciągać wnioski. Wyszła z ostentacyjnie nazbyt uprzejmym pożegnaniem, a banknot ukryła w kieszeni fartucha.
Widok kawy wnet przyprawił Santiago o mdłości. Próbował rozgryźć przyczynę nagłego pogorszenia stanu zdrowia swojego pryncypała. Zamierzał się jak najszybciej ubrać i zatelefonować do Felipe Trujillo, aby zbadał Miguela. Być może pobyt w szpitalu jawił się jako konieczność. Sięgał po komórkę, gdy ta odpowiedziała mu melodyjnym dzwonkiem - "call from Miguel Reyes".
- Santi? Przyjdź do mojego pokoju, szybko - charczał do telefonu. - Nie zgadniesz, co się stało...
Odcinek 1
Odcinek 55
Odcinek 57
