Nie zdradzę, jak będę głosować.
Tak sobie tylko teraz wspominam horror, jaki zafundowała mi straż miejska, odholowując mój samochód z miejsca, gdzie rzekomo źle zaparkowałam, na parking na odludziu, w miejscu jakie nadawałoby się na scenografię filmu grozy.
Zapłaciwszy mniej więcej pięćset złotych (mandat plus koszty holowania, którego nie zamawiałam) zapowiedziałam, że będę się odwoływać. Kiedy pojechałam w "miejsce przestępstwa" parkingowego po kilku dniach, zobaczyłam, że znaki drogowe zostały przesunięte, tak, zeby uzasadnić moją rzekomą winę.
Pamiętam akcję dzielnych strażników przeciwko kobiecie sprzedającej skromne bukieciki na ulicy. Też przestępczyni, zapewne. Płakała - znaczy, winna.
I jeszcze coś - marnotrawstwo, jakie obserwowałam na Krakowskim Przedmieściu. Świeże, piękne kwiaty, i niemal pełne jeszcze stearyny znicze, trafiały do worków na śmieci. To nie po gospodarsku.
Ot, takie sobie drobiazgi warszawskie.
Niedawno byłam w pewnym wojewódzkim mieście na południowym wschodzie Polski.
Cudownie odrestaurowane kamienice, klasztor, który był skazany na zniszczenie - odrestaurowany jako przestrzeń dla kultury. Piękna tablica upamiętniająca niedawną narodową tragedię. W centrum najstarszej i najwazniejszej części miasta - śliczny Plac imienia Lecha Kaczyńskiego, z zadbaną zielenią. Muzeum z zabytkiem na Liście Europejskiego Dziedzictwa mogłam zwiedzić za darmo. Pojechałam autobusem na dworzec - bilet kosztował mnie 2.80 złotych. Taksówka na tej samej trasie, wcześniej, też nie zrujnowała mi budżetu.
Żal było odjeżdżać. Pomyślałam przez chwilę o przeprowadzce na stałe do tamtego miasta.
A przecież - moje Miasto kocham. Mimo wszystko.
Miasto Nieujarzmione, które odrodziło się z ruin dzięki miłości mieszkańców - i przyjezdnych. Miasto ze wspaniałą historią, splecione z losami Ludzi, którzy je tworzyli, którzy w nim żyli - i żyją.
Nie przeprowadzę się:)
