Nic nowego (lub prawie nowego) nie wymyśliła Solidarna Polska w sprawie polityki rodzinnej. Na świecie już to mają, tylko u nas wciąż wydaje się mrzonką. Powody, dla których polskie pary mają dzieci za granicą, są prozaiczne: stać je na ich utrzymanie, mają czas na ich wychowanie. Młoda mama nie pracując nie zostaje na lodzie. Przeciwnie. Decydując się na nieco skromniejsze życie niż Szwedka, Angielka, Holenderka czy Niemka, może zostać w domu i poświęcić się wychowaniu. Łatwiej jej też wrócić do pracy, gdy rola kury jej zbrzydnie.
Depresja demograficzna jest faktem i tu każdy środek zaradczy jest dobry. Oczywiście długofalowa polityka jest lepsza, ale od czegoś trzeba zacząć. Nie obrzydza nas słowo „zasiłek” jeśli mówimy o Szwecji czy Irlandii, wzdragamy się, że „znowu ten socjal” jeśli mowa o własnym kraju.
Rodziny z małymi dziećmi wybierają emigrację. Nam zostają puste szkoły, wolne miejsca na studiach, z czasem brak rąk do pracy.
Oczywiście pomysły wymagają dopracowania. Dostajemy tylko jakąś ramę, ograniczone punkty. Np. emerytura gwarantowana dla kobiet, które wychowały 3 i więcej dzieci. Już słyszę ten wrzask: jak to?! Nie pracuje całe życie i emerytura? A kto to wypracuje? Nic bardziej mylącego. Rzadko się zdarza, że kobieta, nawet wychowując 3 dzieci, nigdy nie pracuje zawodowo. Po prostu „opuszcza” kilka lat ze względu na dzieci, liczą jej się one jako „okresy składkowe”. Pracujemy przecież nie tylko dla emerytury, ale żeby zarabiać co miesiąc, rozwijać się, robić karierę (jakkolwiek to nie zabrzmi).
