Zaczęło się niewinnie. Od książek, jak to zwykle w moim przypadku bywa.
Pewnego jesiennego dnia 4 lata temu w ręce wpadła mi Pieśń wymarszu - pierwsza część beletryzowanej biografii Napoleona, napisanej przez Maxa Gallo w formie tetralogii. Książka doskonała i absolutnie czarująca, taka, która sprawiła, że zarwałam kilka nocy pochłaniając całość. Potem sięgnęłam po dokładniejsze źródła wiedzy historycznej i zanim się zorientowałam, byłam zakochana w epoce wojen napoleońskich, a sam Bonaparte urósł do rangi mojej ulubionej postaci historycznej.
Nie było więc nic dziwnego w tym, że kiedy Dziadkowie spytali, gdzie chcę z nimi pojechać, bez wahania wskazałam paluszkiem Paryż. Przez kilka miesięcy przed wyjazdem przekopałam się przez tony przewodników i opracowań i wiedziałam, na co muszę zwrócić szczegolną uwagę. I wiecie, że się udało? Paryż tylko ugruntował moją fascynację. W ciągu jednego z najpiekniejszych tygodni z moim życiu zdążyłam porównać oba oryginały Koronacji Napoleona, przebiec się ogrodami Wersalu, spędzić pół dnia w Luwrze i wreszcie pokłonić się Napoleonowi spoczywającemu pod wysoką kopułą Kompleksu Inwalidów.
Niedługo po powrocie wpadłam w gorączke odkrywania następnych miejsc i niemal skakałam z radości, kiedy moja klasa postanowiła jechać do Austrii. Ogółem z tamtej wycieczki wspomnienia mam dość... deszczowe i paskudne, jednak kiedy z samego Wiednia ruszyliśmy do Schönbrunnu, stał się pogodowy cud. Zaświeciło słońce, opromieniając skrzydła złotych, napoleońskich orłów. Kilka dni później nocowaliśmy... pięć kilometrów od miejsca bitwy pod Austerlitz.
W rok później stałam na polach Waterloo, mając świadomość, że przede mną jeszcze wiele do odkrycia i zobaczenia.
Na mojej mapie zaznaczyłam czerwonymi liniami trasy, które chcę jeszcze przebyć: znalazła się na niej między innymi droga na Korsykę i do Egiptu, do Moskwy i Lipska... Trzymajcie kciuki, choć ja wiem, że w końcu tam dotrę.
