Nie byłam przekonana do tego filmu, jak z resztą do większości obrazów o historii naszego kraju, niezależnie czy chodzi o dzieje jednostki czy całego narodu. Ale poszłam, a raczej zostałam zaciągnięta przez matkę, bo wg zapowiedzi "Beats of freedom. Zew wolności" miał opowiadać o historii polskiego rocka w latach 70. i 80. I opowiadał. Ale w zupełnie inny sposób, niż myślałam.
Bałam się martyrologii. Bałam się kapiącego patosu, czyli tego, czym nakarmiono mnie przy okazji Katynia czy Popiełuszki. Ale na szczęście na strachu się skończyło, a fani mityzowania Polski i Polaków nie polubią tego znakomicie zrobionego dokumentu, bo nie ma tu ani grama heroizacji. Ludzie muzyki opowiadają o czasach, w jakich tworzyli, o obrazie społeczeństwa, o braku granulatu na winyle i wystruganych z kwietnika instrumentach. Ale mówią też o ludziach, przeciwko którym wysyłano czołgi.
Poszłam z matką, weteranką Jarocina i nagrywania listy przebojów radiowej Trójki na kasety (niektóre do dziś leżą w pudełkach na szafie). Nie tylko ja tak zrobiłam - rodzice + dorosłe dziecko, z przyczyny wieku niepamiętające tamtego okresu, to była najpopularniejsza konfiguracja na sali. I miło było patrzeć, jak ludzie w moim wieku i trochę starsi, razem z rodzicami przeżywali to, co na ekranie.
Mogłabym napisać o "Beats of freedom" poważną, profesjonalną recenzję. Ale nie chcę, bo raz, że ostatnio recenzji mam powyżej uszu (a jeszcze dwie do napisania!), a dwa, że pewnie i tak bym was znudziła. Napiszę więc tylko, że z jednej strony cieszę się, że moje pokolenie nie żyło w tych czasach, ale z drugiej żałuję, że brak nam jakiegoś elementu, dzięki któremu stalibyśmy się nie grupą jednostek, ale prawdziwym pokoleniem.
PS. Część z czytających poprzednią notkę nie załapała, więc wyjaśnię - należy do niej podejść z mocnym przymrużeniem oka, bo nie pisałam jej na poważnie (co niektórzy zauważyli).
