Matura to ostatni chory wymysł polskiego systemu edukacji, przez który się trzeba przedrzeć. Tak, przedrzeć to doskonałe słowo.
Nie twierdzę, rzecz jasna, że matura to rzecz zła - jasne, wiedzę trzeba sprawdzić, to absolutnie logiczne, ba, niezbędne do odsiania jednostek skretyniałych od jednostek z których już coś jest albo z których kiedyś coś będzie. Twierdzę jednak, że system matur jest skopany od samego początku do samego końca.
Jutro zasiądziemy do języka polskiego. Od rana - poziom podstawowy, czyli czytanie ze zrozumieniem (zrozumienie polega tu na odgadnięciu, o co do cholery chodziło autorowi tekstu i klucza do zadania: przykładowo, zadanie brzmi "wypisz pięć faktów z życia Camusa". Ale czy to, że chorował na depresję, jest faktem z życia? Ucieszę was wiadomością, że wg klucza - nie) oraz praca pisemna, czyli sprawdzenie "ile zapamiętaliście z opracowań lektury". Rzeczywiście bardzo trudne.
Po południu (tak! Dwa egzaminy jednego dnia, półtorej godziny przerwy, higiena pracy umysłowej poszła się je... wybaczcie, poszła na maliny) siadamy do poziomu rozszerzonego, który sprawdza naszą umiejętność napisania długiej pracy wg schematu, który nam wpajano przez trzy lata nauki oraz to, czy jesteśmy w stanie zgadnąć, co miał autor nieznanego tekstu na myśli oraz o czym myślał człek układający klucz odpowiedzi. Hurrra! Wrócę do domu przed wieczorem, jeśli bogowie maturalni dadzą. Albo i nie.
Potem - egzamin z matematyki. Zapewne ułożony tak, żeby cała debiliada zdała, bo jakże by to było, aby 20% maturzystów nie zdało jakiegoś śmiesznego teściku z takiego łatwego przedmiotu, jasne, jasne. Więc jeśli zadania na nim nie będą przekraczały poziomu 2 + 2 * 2, po co go w ogóle pisać i marnować nasz czas, czas egzaminatorów, czas sprawdzających, czas układających egzamin i pieniądze MENu?
Jeśli nie padnę gdzieś ze zmęczenia w drodze do domu, dam wam jutro znać, co słychać na froncie walk maturzystów z edukacją.
