Meontologia to termin mało znany w nauce i praktycznie nieużywany.
Definiuje się go jako kierunek, zakres, tendencja w filozofii traktująca o niebycie.
Meontologia jest nauką na początku swej drogi rozwoju, ponieważ niewielu pojmuje wartość i znaczenie niebytu. Niebyt jest mniej doskonałą formą bytu, jest „bytem” niewidocznym przez byty, nierozumianym przez byty, niedostrzegalnym przez byty, nieznanym przez byty.
Niebyt nie jest obojętnym w stosunku do bytów, ma na nie wpływ, ma wpływ na Wszystko, które jest maksymalnym bytem. Ale, jednostkowo ten wpływ jest, w porównaniu do oddziaływania bytu na byt, tak niewielki, delikatny, że nie odczuwalny bezpośrednio, przez byty. Są te wpływy uważane, błędnie, za oddziaływania bytów na byty, a nie niebytu, na byt. Jednak, niebyt wpływa na wszystko. Dlatego niezbędny jest kierunek w Filozofii zajmujący się niebytami, ich budową i działaniem.
Maksymalny niebyt, to zewnętrzna odwrotność maksymalnego bytu, Wszystkiego. Wszystki, to maksymalny byt.
Maksymalna odwrotność zewnętrzna maksymalnego bytu, Wszystkiego, to Nikt stworzony z Niczego. To chyba logiczne. Jeśli tak, skoro ktoś uznaje Wszystko za maksymalny byt, tym samym logicznie sankcjonuje uznanie Niczego jako maksymalnego niebytu.
Maksymalna potęga niebytu, to NIKT stworzony z Niczego.
Nicość, to natura Niebytu, Nikogo, stworzonego z Niczego. Nic, to istota Niczego, oraz Jego natury, Nicości. Istota, nic fizyczne, to cząsteczka minimalna Niebytu Niczego i Nicości.
Z usankcjonowania logicznego Niczego jako niebytu wynika potrzeba naukowego zajęcia się nim, a z tego wynika potrzeba zaistnienia odpowiedniego przedmiotu badań i nauczania.
Meontologia, to kierunek nauki, przedmiot badań, dotyczący Niczego, Nicości, nic.
O niebycie Niczym, Nicości i nic, nie potrafimy rozmawiać, a co dopiero nauczać. Nie potrafimy rozmawiać i nauczać, ponieważ ciągle niewiele wiemy o niebycie.
Dotychczas niebytem oraz bytem, a także antybytem, zajmowała się Filozofia. Jednak nie potrafiła ona rozstrzygnąć zasadniczego zagadnienia i dać jednoznacznej odpowiedzi na pytanie:
Czy niebyt występuje gdziekolwiek, czy też nie, a jeśli występuje, to gdzie i w jakiej formie, w jakiej postaci: kim, czym jest, skąd się bierze, jaki jest i dlaczego jest, Niczym.
Filozofia nie daje dotąd jednoznacznej odpowiedzi na te pytania, ponieważ Filozofia, to dziedzina oświaty tak samo specjalistyczna, jak Meontologia. Specjalnością Filozofii jest byt, tak samo, jak Meontologii, niebyt. Tym samym specjalnością Ontologii, moim zdaniem, powinien być, antybyt. Wtedy występowałby klarowny podział wiedzy, nauki, na Filozofię zajmującą się bytem, Ontologię zajmującą się antybytem oraz Meontologię zajmującą się wyłącznie niebytem.
Nie przypadkiem występują Filozofia i byt, Ontologia i antybyt, Meontologia i niebyt. Ten podział faktycznie jest, występuje i uporządkowany, tworzy takie pary, związki.
Niestety, dotąd ten podział nie był jasno i praktycznie stosowany, z braku świadomości tego o czym napisałem powyżej. Panował w tym względzie i panuje nadal, niezły, chaos.
Meontologia, mimo że znajduje się na początku swej ewolucyjnej drogi w oświacie, to wiadomo już czym się zajmuje i będzie się zajmować w przyszłości: niebytem. Dzisiaj stawia pierwsze kroki i odnosi, pierwsze sukcesy:
Meontologia informuje nas, że niebyt to fakt niezaprzeczalny w postaci Niczego, Nicości, nic(ów), a wynika to z logicznego przeciwieństwa bytu, Wszystkiego, który jest i istnieje.
Niebyt, przeciwnie: nie jest i nie istnieje. Niebyt, to fakt niezaprzeczalny. Z faktem, niezaprzeczalnym, jak wiadomo, się nie dyskutuje. Fakt niezaprzeczalny, przyjmuje się do wiadomości. Przyjmijmy, zatem, ten fakt do wiadomości, do świadomości, do wiedzy i oświaty.
A kto, co, jest, w takim razie, faktem zaprzeczalnym? Wydaje się, że „fakt zaprzeczalny” to kawałek absurdu, bo skoro fakt, to fakt. Tak. Oczywiście. To jest kawałek absurdu, takiego samego, jakim jest, antybyt. Antybyt, to fakt zaprzeczalny. Antybyt jest absurdalny, gdyż zaprzecza bytowi. A przecież wiadomo, że byt, istnieje np. w postaciach każdego z nas.
Ale, jak wiemy z poprzedniej notki, Absurd, to też substancja fizyczna, a ona jest.
W takim razie jest fizyczny antybyt i jest, tym samym, fizyczny, absurdalny, fakt zaprzeczalny.
N. Rz. Notka 124
