15.07
Pan Bóg stworzył ludzi kolorowych, by było ciekawiej, a oni zaczęli się nienawidzieć...
Być białym i jednocześnie niezauważonym gdy idziesz tutaj ulicą nie jest możliwe. Dzieci krzyczą za tobą, pozdrawiają, dziwią się kolorowi skóry jaki posiadasz. Dookoła słychać potoki słów, z których doleci czasem jedno zrozumiałe słowo – mzungu (biały). Czasem ma się wrażenie, że się jest z jakiegoś innego świata i wtedy przychodzi tęsknota, by być jak oni, by się nie wyróżniać, by choć przez chwilę poczuć się częścią ich świata.
Biały człowiek jest tu symbolem bogactwa. Na nic zdają się tłumaczenia, że my nie jesteśmy ze Stanów czy Zachodniej Europy, ale z Polski, która jeszcze do niedawna też była “kolonializowana”, a półki w sklepach świeciły pustkami. Zresztą trudno dyskutować o takich rzeczach w natłoku ulicznych spraw. Biały to biały. Dlatego ceny dla nas są inne niż dla czarnych. Dwukrotnie czasem trzykrotnie wyższe. Targowanie się zawsze kończy się obniżeniem ceny, ale podejrzewam, że nigdy nie schodzi ona do cen obowiązujących tu. Początkowo buntowaliśmy się na to, ale teraz z premedytacją dajemy się trochę oszukać. 70 groszy nie czyni nas uboższymi. Nasza “strata” to dla wielu duży zysk.
Cieszy nas, gdy nasi sąsiedzi i nowi znajomi, pomagają nam i nie oczekują za to zapłaty. Wtedy na chwilę przestajemy być białe.
A jak czują się czarni w Polsce? Tego chyba nie trzeba nikomu tłumaczyć.
Jakiś czas temu, jedną z naszych znajomych odwiedził Kenijczyk. Polska nie okazała się dla niego domem. Daleko nam do życzliwości z jaką w Afryce spotykają się biali.
W rozmowie o rasiźmie z czarnym nastolatkiem, padło tylko jedno pytanie z jego strony: DLACZEGO? I nie ma żadnej racjonalnej odpowiedzi, ŻADNEJ!
Zewnętrznie różni, w środku tacy sami. Jest w nas coś poza kolorem, bo człowieczeństwo to coś więcej... miłość i nienawiść to nie kwestia wyglądu, ale serca. Znam kilku białych, którym pieniądze przysłoniły wszystko i znam kilku czarnych, od których uczę się czym jest prawdziwa miłość.
