Od początku tego roku w Rzymie zapowiedziano przynajmniej dwa wydarzenia, których skutkiem będzie najprawdopodobniej nie konwersja, ale wieczna zguba dusz: beatyfikację Jana Pawła II oraz wznowienie Dnia Modlitw w Asyżu z okazji 25. rocznicy pierwszego spotkania przedstawicieli wszystkich religii, zorganizowanego w tym mieście przez tego samego papieża – napisał w swoim liście w Niedzielę Męki Pańskiej bp Bernard Fellay FSSPX. Miał rację? Nie mam pojęcia, ale…
Od początku byłem przeciwnikiem tzw. „szybkiej beatyfikacji”, o którą modlono się w wielu polskich kościołach. Uważałem, że pontyfikat Jana Pawła II był na tyle kontrowersyjny i pełen nowatorstwa, że dziś Kościół nie ma jeszcze narzędzi, by ocenić, czy kierunki przyjęte przez papieża-Polaka są tymi właściwymi. Może to ocenić najwcześniej za, powiedzmy, 200 lat. Na spokojnie. Z perspektywy. Bez nacisków. Niepokojące były również naciski z różnych stron, by tę beatyfikację przyspieszyć, tak jakby ten fakt, miał mieć jakiś decydujący wpływ na wiarę poszczególnych osób.
Pojutrze beatyfikacja papieża-Polaka stanie się faktem. Trzeba powiedzieć, że Jan Paweł II był wielką osobowością, wielkim Polakiem, którego zasługi dla naszego kraju i Europy są nie do przecenienia. Będzie to beatyfikacja wielkiego człowieka, wielkiego myśliciela, wielkiej osobowości. Jan Paweł II był też wielkim obrońcą życia poczętego oraz katolickiej rodziny. Tego wszystkiego nie sposób kwestionować.
Uważam jednak, że nie ma i nie może być niekwestionowanych autorytetów. Na każdego należy popatrzeć krytycznie. I tego zdrowego krytycyzmu – obawiam się – wobec Jana Pawła II i jego dziedzictwa polskim katolikom brakuje.
Media zarzucają nas obecnie wieloma dość płytkimi (bo niedotyczącymi jego najistotniejszego nauczania) informacjami na temat polskiego papieża. Dla równowagi w ramach przygotowania do niedzielnego wydarzenia, chciałbym zaproponować przeczytanie listu krytycznego (właśnie do niego odnosi się tytuł mojego tekstu – ten list warto przeczytać przed beatyfikacją). Prośby, jaką środowiska konserwatywne wystosowały do papieża Benedykta XVI na początku kwietnia br. o wstrzymanie tejże beatyfikacji. Nie zamierzam z nikim polemizować na ten temat. Uważam, że to tekst do osobistego rozważania (bo niezależnie od tego, czy to dobrze czy źle, że ta beatyfikacja ma miejsce i tak zależy od każdego z osobna, czy ta beatyfikacja go zgorszy – w tym sensie, że stanie się gorszym człowiekiem – czy go duchowo zbuduje). Nie ulega wątpliwości, że tekst jest bardzo merytoryczny. Podoba mi się też w nim to, że autorzy potrafili docenić zasługi Jana Pawła II i jego osobistą pobożność.
Główne zarzuty – tak ja to odczytuję – to „dziki ekumenizm” (w szerokim tego słowa znaczeniu, bo dotyczący innych religii, a nie innych odłamów chrześcijaństwa) polskiego papieża oraz otaczanie się hmm… chyba można się posunąć do stwierdzenia „czarnymi charakterami” (zwłaszcza w kontekście tuszowania pedofilii w Kościele oraz „psucia” liturgii). Autorzy kwestionują też m.in. dość lekkomyślne zatwierdzenie „cudu”.
Dodam tylko, że już kilka osób z mojego otoczenia po przeczytaniu tego tekstu zmieniło zdanie i stwierdziło: „Rzeczywiście, należałoby z tą beatyfikacją poczekać”.
http://www.piusx.org.pl/zawsze_wierni/artykul/1540
