Prezydent Komorowski przyznał najwyższe polskie odznaczenie, Order Orła Białego, Zbigniewowi Romaszewskiemu, swojemu zajadłemu krytykowi i antagoniście. Prezydent potrafił postawić się ponad tym i uznał, że zasługi Romaszewskiego są na tyle wielkie, że ów order mu się należy. Jest to postawa unikatowa w naszej polityce. Przypomnę, że poprzedni prezydent Lech Kaczyński latami wstrzymywał wręczenie legii honorowej Hannie Gronkiewicz Waltz przyznanej jej przez władze francuskie. Aby ją otrzymać Waltz musiała mieć formalną zgodę prezydenta Polski, a że był nim Kaczyński, tej zgody nie mogła otrzymać. Świadczy to małości tego pana, któremu teraz chce się stawiać pomniki nie wiadomo za co. Swoje francuskie odznaczenie pani prezydent Warszawy dostała dopiero za zgodą Komorowskiego.
Komorowski odznaczył także Lenę Dąbkowską – Cichocką i Jana Ołdakowskiego , choć mógł tego spokojnie nie robić. Przy okazji ciepło wspomniał orędownika powstania Muzeum Powstania Warszawskiego Lecha Kaczyńskiego. Ciekawe, czy mógłby się tego samego spodziewać od niego. Bo od jego brata na pewno nie.
Jego brat, jak zwykle dziesiątego stawił się pod prezydenckim pałacem, gdzie, jak zwykle odmawiał prawomocności legalnie wybranej głowie państwa. Jest to zwyczaj kuriozalny i niespotykany gdziekolwiek indziej by manifestować w dziewiętnaście miesięcy po tragicznej śmierci kogokolwiek i to jeszcze nie na cmentarzu, tylko w miejscu pracy jednego z jej ofiar. To tak, jakbym poszedł zapalić znicz pod bramą zakładu w którym pracował mój, świętej pamięci ojciec. Robię to, lecz tam gdzie jest jego grób i pomnik. Jednak widać lud pisowski (określenie Ludwika Dorna) już tak ma.
Bronisław Komorowski potrafi zostawić w szatni swoje polityczne sympatie i obiektywnie ocenić zasługi ludzi, nawet, gdy są daleko od jego poglądów. Dlatego, mam nadzieję, Komorowski długo jeszcze zostanie moim prezydentem, a lud pisowski nie dochrapie się tego stanowiska dopóki się tego nie nauczy.
