Symbolika słowiańska nie ogranicza się tylko do jego imienia, ale ujawnia się nam również w innych określeniach Jezusa.
Często określany jest on również imieniem „Mesjasza”. Również i to określenie ma ściśle słowiański źródłosłów. Jest niczym innym jak odrobinę zniekształconą zbitką wyrazów „Maza” od słowiańskiego „mazati” lub polskiego „mazać” w znaczeniu „zaznaczony, wybrany” oraz imienia „Jez” lub „Isa”, stąd określenie „Mazaisa - Messias” lub spolszczone „Mazajez - Mesjasz”. Pierwszy człon pochodzi od wyrazu „mazać lub pomazać”, a drugi jest słowiańskim imieniem Jezusa.
Również, częste odwoływanie się Biblii do pochodzenia Jezusa z rodu dawidowego, prowadzi nas nie tylko do słowiańskich korzeni, ale i otwiera nam również możność zrozumienia tradycyjnych podań i symboliki zarówno chrześcijańskiej, żydowskiej jak i muzułmańskiej.
Już samo imię Dawid musi wzbudzać w nas skojarzenia z mową słowiańską. Podobieństwo tego imienia do określeń „dowodzić” i „dowódca” w polskim, czy „dovede” - „przewodzić” w bośniackim są jednoznaczne.
Określenia te wywodzą się od słowa wodze, czyli postronka, za pomocą którego kierujemy zaprzęgiem końskim.
To słowo zostało następnie zapożyczone przez Słowian na określenie tego, który stał na ich czele w czasach pokoju i wojny. To zapożyczenie jest podyktowane tym, że wyprawy wojenne Słowian dokonywane były przeważnie w formie zagonów rydwanów i zaprzęgów końskich.
W ten sposób użycie określenia „Wodza” do nazwania kierującego wojskiem nazwą „Wódz” było jak najbardziej naturalne.
Pomniejsi przywódcy podlegający głównemu wodzowi nazwano określeniem „dowódca”, czyli tym który należą bezpośrednio DO WODZA.
David był właśnie takim dowódcą w pierwszym państwie żydowskim za rządów króla Saula (Z rodu Lula).
Kiedy sam został królem, to jego pierwotne wojskowe określenie wyewoluowało do jego imienia własnego, pod jakim znamy go obecnie.
Z tej samej grupy znaczeniowej wywodzi się słowo „wędzidło”. Również ono pierwotnie brzmiało zapewne inaczej i miało formę wyrazu „wenda”. Ten wyraz użyto również dla określenia osoby przywódcy plemienia czy też państwa. Z naszej historii najlepszym przykładem jest legendarna królowa „Wanda”, czyli starożytna przywódczyni Słowian z terenów Polski.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2015/09/starozytna-historia-polakow-tajemnica.html
Ten sam wyraz używano również w odniesieniu do tego plemiona, z którego wywodził się najwyższy ród królewski i któremu przysługiwała z tego względu przywódcza rola wśród Słowian.
Ta nazwa przetrwała wieki, utrzymując się w takich określeniach przodków Polaków jak „Wendowie”, „Weneci” idt.
Zresztą sprawa imienia „Dawid” jest znacznie bardziej zagmatwana, niż się to na pierwszy rzut oka wydaje, o czym świadczy mozaika znaleziona w synagodze z terenów Gazy.
Przedstawia ona Dawida grającego na lirze. Nad centralną postacią widzimy napis, który interpretowany jest jako zapisane po hebrajsku imię David.
Problem w tym, że użyty tam alfabet przypomina nam bardziej starosłowiański alfabet Etrusków niż hebrajski czy fenicki. Moim zdaniem mamy tam wyraźnie do czynienia z alfabetem łączącym wiele różnych cech z dominacją jednak etruskiego.
Napis czytamy od prawej na lewą i już pierwsza litera może stanowić poważny problem interpretacyjny.
Oczywiście musimy z konieczności założyć, że Izraelczycy nie próbowali dokonać w tym napisie żadnych propagandowych zmian, w trakcie restauracji tego zabytku, i nie powstawiali lub nie pozmieniali tam znaki literowe tak, aby uzyskać pożądane propagandowo treści.
Szczególnie w przypadku pierwszej litery można mieć poważne wątpliwości co do jej prawidłowej restauracji. Wprawdzie przypomina ona hebrajskie „D”, ale równie dobrze można ją było przerobić do obecnego kształtu z etruskiego „M” lub nawet fenickiego „P”.
Pozostałe litery możemy łatwo zinterpretować jako oryginalne, ponieważ wśród zabytków etruskich znajdziemy identyczne napisy o identycznym charakterystycznym układzie odwróconych liter „L”, które czytamy jako „LELE”.
Już zapewne u starożytnych wyznawców kultu Jahwe (Jawy) na Bliskim Wschodzie istniała świadomość występowania tak dziwnego napisu przy wizerunkach Dawida.
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/07/czy-polacy-sa-przodkami-zydow-czesc.html
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/08/czy-polacy-sa-przodkami-zydow-czesc.html
http://krysztalowywszechswiat.blogspot.de/2016/08/czy-polacy-sa-przodkami-zydow-jarowit.html
Z tradycyjnych względów napis ten był powielany z pokolenia na pokolenie, ale świadomość jego znaczenia z czasem zanikła, tak jak zanikła znajomość starosłowiańskiego alfabetu.
Ludzie czasów późnego antyku i wczesnego średniowiecza interpretowali ten napis tak, jak pozwalała im na to znajomość współczesnych im języków. A najpowszechniejszym z alfabetów był w tym czasie na Bliskim Wschodzie alfabet aramejski, oraz taki który nazywany współcześnie określeniem starohebrajski, a który z pewnością jest tylko późną wersją alfabetu fenickiego.
W tym ostatnim alfabecie omawiany napis można jednak odczytać inaczej jako wyraz „GUG”. To zapewne było przyczyną tego, że pozostałości legendy o Lele i Polele, w połączeniu z tą nową interpretacja napisu, doprowadziły do powstania legendy o władcach północy Gogu i Magogu.
Ta nowa interpretacja imienia LELE rozprzestrzeniła się następnie wśród potomków bliskowschodnich Słowian i dotarła również do najbardziej odległych ich przedstawicieli żyjących w centralnej i południowej części Półwyspu Arabskiego.
Wprawdzie większość mieszkających tam ludzi miała pochodzenie semickie, ale szczególnie wśród przywódczych klanów, potomkowie Słowian stanowili jeszcze znaczącą większość i tradycja słowiańska nie została jeszcze zatarta późniejszymi arabskimi naleciałościami.
Kult Lele i Polele, lub też według nowego nazewnictwa Goga i Magoga, znajdował też wyraz w słownictwie używanym jako imiona dla dzieci.
Jednym z takich imion był również Magomet, które przetłumaczymy jako „Miód Magoga”.
Med w językach południowosłowiańskich i w rosyjskim oznacza miód, ale może mieć też znaczenie „kochana” lub „kochany”.
Jeśli uwzględnimy to rozszerzone znaczenie, to imię to oznaczało albo „Kochający Magoga” lub też ewentualnie „Kochany przez Magoga”.
Współczesny odpowiednik znajdziemy np. w imieniu Ludmiła, które pierwotnie brzmiało Lelemiła, a które to znaczenie, jako antychrześcijańskie, zostało sprytnie przerobione na politycznie strawną formę.
W późniejszych czasach imię Magomed uległo semityzacji i zaczęto zapisywać je słowem „Mahomet”.
Ale o tym już w następnym odcinku.
CDN
