Do Barnowa Sandomierskiego (woj. podkarpackie) najprościej dostać się drogą krajową nr 9 (Radom - Rzeszów), odbijając za mostem na Wiśle w drogę nr 985. Ale można także dojechać drogą nr 872 (Łoniów - Durdy) z obowiązkową przeprawą promową. Pod koniec zeszłego roku ze zwykłej ciekawości wybrałam właśnie tę drogę.
Następnie, prawie że w „rodzinnej atmosferze" zwiedziłam baranowski zamek, a w zamkowej restauracji „Magnacka” zjadłam znakomity obiad w asyście najprawdziwszej myszy zamkowej.
Przeprawa promowa oraz obiad opisane są tutaj: Restauracja Magnacka - Baranów Sandomierski
Z zamku w Baranowie chciałam już bez postoju dojechać do Rzeszowa. Jednak plan szybko uległ modyfikacji, już kilkaset metrów za zamkiem. Wjechałam bowiem na ryneczek w Baranowie Sandomierskim i bez chwili zastanowienia postanowiłam zrobić kolejny postój.
Dołączone do tego artykułu zdjęcia najlepiej tłumaczą moją szybką decyzję.
Rynek urzekł mnie swoją przytulnością oraz spokojem. Nie jest duży, ale jest ciekawie zagospodarowany. A budynek dworca PKS to zupełny majstersztyk, jeśli chodzi o wkomponowanie go w otoczenie. Swój klimat rynek zawdzięcza także „Sercu Lasowiackiemu”.
Brakowało mi tylko jakiejś kawiarenki, by delektując się kawą poobserwować miejscowe życie.
Legenda o „Sercu Lasowiackim”
Dawno, dawno temu, we wsi Dąbrowica mieszkał sławny na okolicę kowal Brylski. Miał on córkę Marysię, która była najpiękniejsza w całej wsi. Za Marysią oglądał się Antek, a i ona spoglądała za nim, bo był bardzo przystojny i pracowity.
Pewnego razu, gdy Antek wybierał się na flis na „Dziewitową Górę” w Siedleszczanach spławiać drewno tratwami do Gdańska, Marysia zawiesiła mu na szyi, wykute przez jej ojca serce na łańcuszku. Miało mu ono przypominać w czasie rozłąki ukochaną Marysię.
Historia tej wielkiej miłości rozniosła się po okolicy i zapoczątkowała legendę o „Sercu Lasowiackim”.
Od tamtego czasu, wśród Lasowiaków stało się to serce symbolem wielkiej miłości i przywiązania zakochanych.
Hafciarki zaczęły go wyszywać na odświętnych strojach, a dziewczęta na chusteczkach darowanych ukochanym chłopcom.
Jak głosi legenda, całus podarowany ukochanej osobie pod „Sercem Lasowiackim”, ustawionym na baranowskim rynku gwarantuje trwały związek i wieczną miłość dla zakochanych.
Skąd nazwa Baranów
O powstaniu i rozwoju Baranowa zdecydowało przede wszystkim korzystne położenie komunikacyjne obok brodu na Wiśle.
Pierwsze wzmianki pochodzą z roku 1135 z czasów Bolesława Krzywoustego. Nazwa Baranów wywodzi się zapewne od hodowli baranów jaką od niepamiętnych czasów prowadzili mieszkańcy osady. Na początku istniał tutaj niewielki gródek. W średniowieczu wybudowano gród obronny.
W 1354 roku Kazimierz Wielki nadał osadzie prawa miejskie. W XIII wieku Baranów przeszedł we władanie rodu Gozdawa. Za czasów Długosza był jego właścicielem Jakub Baronowski. A około 1480 roku Jan Baranowski. Pod koniec XV wieku Baranów wraz z okolicznymi włościami przeszedł w ręce St. Kurozwedzkiego. Córka St. Kurozwedzkiego, który zmarł w 1518 roku, Barbara wyszła za mąż za Andrzeja Górkę.
W roku 1569 St. Górka sprzedał dobra baranowskie Rafałowi z Leszna Leszczyńskiemu. Ten z kolei w 10 lat później, w 1579 r. odstąpił je swojemu synowi Jędrzejowi Leszczyńskiemu. Po śmierci Jędrzeja w 1606 roku Baranów odziedziczył jego syn Rafał Leszczyński. Miasto rozwijało się dzięki handlowi zbożem. Pod koniec XVI wieku w Baranowie Sandomierskim zaczyna rozwijać się rzemiosło – szczególnie sukiennictwo, kuśnierstwo oraz szewstwo. W 1677 roku dobra baranowskie zostały sprzedane księciu Dymitrowi Wiśniowieckiemu. Po jego śmierci, z wdową po nim, ożenił się Józef Karol Lubomirski.
Około 1771 roku Baranowem władał hrabia Józef Potocki. W okresie tym Baranów liczył około 1200 mieszkańców, część z nich stanowiła ludność żydowska. Życie w mieście utrudniały częste wylewy Wisły. W historii odnotowano je: w 1813, 1839, 1849, 1892 roku. W okresie między I a II wojna światową miasto zostało włączone do powiatu tarnobrzeskiego w województwie lwowskim. W 1933 roku Ministerstwo Spraw Wewnętrznych zatwierdziło herb miasta. Przed II wojną światową Rada Miasta nadała honorowe obywatelstwo: E. Kwiatkowskiemu, I. Mościckiemu, marszałkowi E. Rydzowi-Śmigłemu. W czasie II wojny światowej w dniach 8-9 września 1939 roku przez Wisłę wycofywały się polskie wojska armii „Kraków”. W okresie wojny Niemcy wysiedlili z Baranowa wszystkich Żydów. W tym czasie na zamku znajdował się niemiecki Zarząd Powierniczy. W lipcu 1944 roku wojska radzieckie sforsowały Wisłę tworząc przyczółek na lewej stronie, tzw. „Przyczółek Baranowski”. Po wojnie przeprowadzono reformę rolną, w wyniku której zamek i ziemia przeszły na skarb państwa.
Okres powojenny to systematyczny rozwój miasta, którego rozkwit przypadł na lata 70. XX wieku. Najważniejsze inwestycje zrealizowane w ostatnich 10. latach XX wieku to: budowa wodociągów (1992-98), telefonizacja, gazyfikacja (1988-97), budowa przychodni zdrowia, oddanie do użytku oczyszczalni ścieków, wykonanie zbiorników retencyjnych, remont i rozbudowa szkoły, remizy, komisariatu policji, przystanku PKS i domu kultury.
