Często daje się słyszeć deklaracje "jestem wierzący" niewierzący, ale tak naprawdę nie jest ważne czy jestem wierzący ale to, czy Wiara stanowi dla mnie narzędzie do wchodzenia coraz głębiej w rzeczywistość Bożą.
Porównując Wiarę do jakiegoś organu ciała, można powiedzieć, że może stać się "organem nieuzywanym: I wtedy ktoś mówi np. jestem wierzący ale niepraktykujący. Niepraktykujący a więc nieużywający swojej wiary, tak jak posiadacz pięknego ferrari ale nie używający go.. .
Do czego służy Wiara.
Wiara jest narzędziem zjednoczenia z Bogiem. Zjednoczenia przeżywanego w sercu. Owoce owego zjednoczenia są zauważalne na zewnątrz i można je nawet wymienić: radość, miłość, łagodność, opanowanie, cierpliwość wobec przeciwności, nadzieja, itp.
Porównajmy Wiarę do czerpaka energii potrzebnej do życia - w nomenkleaturze religijnej nazywa się ją łaską. Za pomocą Wiary napełniam się nadzieją, miłością, sensem, za pomocą Wiary czepię siłę z Eucharystii, modlitwy, mam motywację do zmiany swoich wad i złych postaw, za pomocą wiary potrafię pokochać i zaakceptować tego którego nie lubię, z pomocą wiary mogę uznać wszystko co mam za niepotrzebne by wszystki porzucić dla Boga.
Za pomocą wiary czerpię wszystko z serca Boga, bo właśnie tylko Wiarą mogę brać wszystko czego mi potrzeba.. . Mogę czerpać z serca Boga wszystko.
Czym jest Wiara.
Wiara jest zaufaniem bezgranicznym w dobroć Boga, w Jego obecność w moim życiu i w świecie. W to, że jest moim Ojcem i nic i nikt nie jest mnie wyrwać z Jego serca. Nawet gdy przychodzi mi w życiu cierpieć i znosić przeciwności, jestem z NIm. A to cierpienie nie jest bezsensowne.
W Bogu moje życie ma sens, bo życie - podobnie jak wiara - staje się narzędziem które umożliwia dotarcie do nieba. Do nieba będącego spełnieniem i aspiracją człowieka. Aspiracją jaka złożona jest w sercu każdego człowieka - niezależnie czy zdaje on sobie z tego sprawę czy nie.
Wierzę, żem własnością Boga i zdążam ku Niemu. Cenię swoją wiarę, bo stanowi ona narzędzie do czerpania siły w codzienności. W Wierze, wszystko w moim życiu nabiera sensu.
Wiarę można stracić.
Przyroda nie znosi próżni, podobnie wnętrze człowieka. Jeśli pozwolę sobie na zgaszenie płonącego w moim sercu płomienia wiary, zostanie on przygaszony albo ostatecznie zgaszony. Stąd unikam zła, zaczynam fascynować się dobrem, szukąć go i je pomnażać. Zaczynam świadomie zauważać dobro wokół siebie a nie zło. Świadomie unikam mowy dołującej na rzecz mowy pozytywnej, wokół siebie zaprowadzam ład i porządek bo interesuje mnie świat pełen ładu, harmonii i piękna. A ład wokół mnie (także ład moralny w moim wnętrzu) stwarza przestrzeń i ozazę do życia dobrego.. .
Dzięki Wierze odnajduję coraz to nowe przestrzenie w sobie i na zewnątrz. Przestrzeń do zmiany i upięknienia - jak pasjonat który uwielbia kupować stare zruinowane domy, by je odremontować i przywrócić im dawny blask.
Wiara jest refleksem piękna i dobra i warto ją zdobyć i pielęgnować. Zaprowadzi mnie ona aż do Źródła - jak nalepsza przewodniczka i przyjaciółka.
