Zapraszam na ostaną już część opowieści o odzyskaniu niepodległości, w ramach cyklu „Niepodległość 1918” Czas na krótki przegląd wydarzeń jakie doprowadziły do ukształtowania się granicy wschodniej II RP
WOJNA Z BOLSZEWIKAMI
Jest lato 1920 roku. Ledwo co wskrzeszona Polska staje w obliczu wielkiego zagrożenia. Ze wschodu na jej ziemie, nadciąga Armia Czerwona pod wodzą gen. Tuchaczewskiego. Nikt nie daje młodej Polsce szans na przeżycie. Od 4 lipca wojska bolszewickie z powodzenie prowadzą ofensywę na Wilno- Mińsk- Warszawę. Polskie Wojska w defensywie, ustępują radzieckim najeźdźcom. Końcem lipca załamuje się polska obrona nad Niemnem. 28lipca Armia Czerwona wkracza do Białegostoku, 1 sierpnia Bolszewicy zbliżają się do Bugu. Morale naszej Armii są bardzo nadszarpnięte, żołnierze zrezygnowani. Obiektywnie patrząc nie widzą szans na zwycięstwo, dodatkowo propagandowe działania komunistów oraz nacjonalistów niemieckich skierowane są na zniszczenie woli walki naszego Narodu W sierpniu jednak polski wywiad łamie szyfry rosyjskiej armii. 15 sierpnia Polacy przechodzą wreszcie do ofensywy, zdobywają Radzymin i przełamują front w okolicach Niepokrętu. Bolszewicy ponoszą ogromne straty i zaczynają się cofać. 16 sierpnia Polacy rozbijająprawe skrzydło bolszewickiego Frontu Zachodniego i rusza kontruderzenie Wojsk Polskich znad Wieprza w wyniku którego Polacy wdzierają się na 40 km w głąb terytorium zajmowanego przez Bolszewików. 19 sierpnia Michał Tuchaczewski podejmuje decyzję odwrotu Armii Czerwonej na odcinku całego frontu. Do 25sierpnia, wbrew politycznej ocenie zachodnich mocarstw i większości naszych polityków Polska rozbija trzy Armie bolszewickie, ich resztki przedzierają się w popłochu na wschód, gdzie zostaną ostatecznie pokonane w bitwie nad Niemnem na jesieni 1920 roku. Dzięki Bogu oraz determinacji charyzmatycznego przywódcy i genialnego stratega Józefa Piłsudskiego, przy wsparciu całego narodu i odwadze dowódców Polska odpiera bolszewicki atak i wychodzi z tej wojny zwycięska.
WZMIANKA O GALICJI
Galicja była regionem, w którym dwie nacje rościły sobie prawa do samostanowienia i utworzenia własnego państwa: Polacy i Ukraińcy. Sukcesem było utrzymanie tych terenów przy Polsce ze względu na dość znaczny odsetek ludności, jaki stanowili Ukraińcy. Bohaterstwem wykazali się mieszkańcy Lwowa którzy zaciekle bronili miasta w dniach 1-22 listopada 1918 roku, do chwili gdy płk. Kraszewicz Tokarzewski wspomógł swoim wojskiem obrońców miasta. Młodzi uczestnicy walk zyskali miano Orląt Ważną role w zdobywaniu kontroli nad Galicją odegrały też działania wojsk gen. Hallera. Ostateczne uznanie polskich praw do ziem południowo-wschodnich znalazło się w traktacie ryskim podpisanym po wojnie z bolszewikami.
ZIEMIE WSCHODNIE I LWÓW
Tereny dawnego zaboru rosyjskiego nie były problematyczne w przypadku dawnego Królestwa Polskiego. Inaczej przedstawia się fakt z ustaleniem przynależności obszarów wschodnich. Na północy rozgorzał konflikt z Litwą, która pragnęła odrodzenia się ze stolicą w Wilnie, choć przeważali tam Polacy. Wilno było jednym z najważniejszych ośrodków kultury polskiej, więc dla Polaków była by to klęska gdyby to miasto przyłączono do Litwy. Ostateczne wejście tych terenów w skład II RP należy nazwać ogromnym sukcesem, gdyż odbyło się to nawet wobec niesprzyjającej roszczeniom państwa polskiego postawie mocarstw zachodnich. Działania gen Żeligowskiego (bunt Jego wojsk) można uznać za najinteligentniejsze z posunięć broniących polskiej racji stanu. Chociaż przez to podstępne działanie Polaków na stosunkach polsko-litewskich powstała chyba już nie zatarta rysa.
GRANICE II RP
Ostateczną granice wschodnia Rada Ambasadorów uznała 15 III 1923 roku. Powierzchnia II RP wyniosła ostatecznie 388,6tys.km2. terytorium II RP obejmowała na wschodzie obszary po Dźwinę, Słucz i Zbrucz Spośród ziem należących do Polski przed rozbiorami poza granicami pozostał obszar Gdańska (Wolne Miasto Gdańsk), Warmia i rejony Elbląga i Malborka, znaczna część Podola a także Zaolzie oraz fragmenty Spiszu i Orawy.
